Ze kijkt je recht aan. Helderblauwe ogen, goedgevormde wenkbrauwen en een perzikkleurige mond. Haar haar losjes opgestoken, haar gezicht regelmatig mat. Schuilt er een glimlach achter haar serene, enigszins droevige blik? Daagt ze je uit? Of is ze werkelijk zacht en onschuldig, zich onbewust van haar schoonheid? De spanning straalt van haar schouders af, met haar licht gebogen nek. Het motief op haar top met brede schouderbanden is truttig, maar toch schijnt er – heel licht – een simpele zwarte bh doorheen.
Áls ze je al om haar vinger windt, doet ze dat met haar neergebogen hoofd. Je wilt haar als een jaren vijftig-vrouw bezitten, haar gesuikerde citroentaart voor je laten bakken en de vloer laten boenen tot alles glanst. Je wilt haar het hof maken door haar jas aan te nemen en rozen voor haar mee te brengen, die ze vervolgens schikt met haar blote vingers.
Ik ben niet trots op deze associaties. Liever zag ik in haar een zelfbewuste, stralende jonge vrouw, die haar vloer alleen maar boent omdat ze zo houdt van de geur van was, en die liever op rode laarzen door de wildernis struint om distels uit de grond te trekken, die ze in de natte aarde van haar tuin tussen de bossen lavendel plant. Een vrouw die accordeon speelt en daarbij met grote uithalen zingt. Een vrouw om van te houden.
Ze staat op het affiche en de krant van de Parade. Geschilderd, met een heldergroene achtergrond. Wie haar heeft geschapen, weet ik niet. Ze is uit het niets verschenen en zal waarschijnlijk nooit iemand toebehoren.
Meer weten over de Parade? Kijk dan op www.deparade.nl.