Marit – theatermonoloog

Heb jij ooit wel eens echt voor jezelf gekozen? En voelde je je toen ook schuldig?

Ik weet niet wie ik ben. Ik ben mezelf kwijtgeraakt. Verloren. Als een kind in een groot warenhuis. Je zoekt en zoekt en zoekt, tussen de schappen met barbiepoppen, Hello Kitty’s, naar de platenafdeling, zelfs bij de panty’s kijk je en éven denk je dat… Maar ze is het niet.

Soms denk je dat je mij kent. Als ik je om de nek vlieg met een suikerspin. Dan zeg je: dat was zó echt, ik kon het bijna voelen. Ik was bijna jou. Dat is nou juist het grappige. 

Heb je wel eens iemand écht liefgehad? Ik wel. Mijn moeder. Altijd zei ze dat ik het kon. ‘Schouders eronder,’ zei ze, ‘je kunt het’. Op straat toen ik was aangereden. De heliumpomp op mijn neus. Ik moest ademen,
adem maar diep in,
diep in,
diep,
de pijn – verdwijnt – vanzelf.

Schouders eronder. Zij kan het zelf niet. Kon ze het maar. Dan hoefde ik niet… dan kon ik met jou picknicken op het gras. Pannenkoeken met aardbeien en slagroom. En champagne, oh, wil jij die dan van mijn borsten likken? Let op, niet schudden, anders knalt hij. Dan héél voorzichtig – ik hoef geen zwembad -, het sprankelt, sprankelt en tintelt.

Schouders eronder. Ze heeft het mij geleerd, maar zelf kan ze het niet. Ze huilt, dag en nacht. Hoe zou ze daar nu zitten, op de groene sofa met een lege fles? Tv nog aan? Slaapt ze?

Ik bel haar niet. Nee, ik bel haar niet.

Kom bij me liggen. Ik heb het koud. Heb jij ooit wel eens écht voor jezelf gekozen?

© Hann van Schendel, augustus 2011