Over een kleine twee jaar zit mijn project bij de VSN erop. Het is een leuk project en een belangrijk project: we hebben als doel kids en jongeren met een spierziekte beter voor te bereiden op een zelfstandige toekomst, inclusief alles wat elke volwassene wil: een woning, werk/studie, vrienden, relaties en de mogelijkheid om op vakantie te gaan of er hobby’s op na te houden.
Wat ga ik doen na die twee jaar, vraag ik mezelf al een tijdje af. Het is niet zo dat ik me zorgen maak over of ik al dan geen werk vind: ik heb vanaf mijn eerste sollicitatie werk gehad en ik kan altijd terugvallen op mijn oorspronkelijke beroep – docent Nederlands. En toch is het gaan kriebelen. Ik wil mezelf ontwikkelen, studeren. Een eigen bedrijf misschien als coach?
Vandaag was het mijn baas die me op een heel ander idee bracht, een nieuw perspectief. Hij zei het tussen neus en lippen door: "Is pr niet iets voor jou?".
Dit had ‘ie al eens eerder laten vallen en toen ben ik er niet op in gegaan, maar vandaag wilde ik het weten: "Wat bedoel je daar precies mee?"
Toen spiegelde hij me waarin hij mijn kracht ziet: in het presenteren van dingen, woordvoerderschap, politiek misschien. In het overbrengen van een boodschap. Eigenlijk is dit geen nieuws, maar vandaag kwam het anders binnen. Iets resoneerde. Een roeping, talent, perspectief. Voor mij, maar ook voor anderen. Ik ga de wereld verbeteren.