ik omarm je
met mijn zeemeerminnenstaart
fonkelend als een amethist
in de nacht
je bent buiten westen
te pletter geslagen
tegen het rotsblok waarop
ik huil
happende vissenkoppen
de rest bezinkt
ik heb je uitgeleverd
in ruil voor
lopende benen, die snijden als messen
Walt Disney gelooft in sprookjes
maar jij, vreemdeling, jij
had beter moeten weten
ik ben zo echt
als
kauwgom onder een geboenwaste tafel
in een havenrestaurant
pas maar op:
de vis wordt oud
Hann van Schendel, 1 september 2019