Categorie: Het leven en ik

Ik wil reizen. En dan bedoel ik niet een weekje Texel of een maandje Spanje, nee, dan bedoel ik ver weg. Tokio. New York. Avontuur.

Ik ben nog nooit buiten Europa geweest. Wel heb ik Hongarije gezien, Tsjechië en Kroatië (tamelijk avontuurlijk in het jaar dat in voormalig Joegoslavië de oorlog was uitgebroken), maar dat waren vakanties. Vakanties zijn iets anders dan reizen.

Wat wil ik dan? Hoezeer ik dit ook onder woorden heb getracht te brengen, ik kom niet verder dan het eerder genoemde avontuur. Een brainstorm levert dan de volgende associaties op:
– drugs
– nachtleven
– ontmoetingen
– lichtshows
– vreemd eten
– spirituele trips (van het slaapgebrek)
– het gevoel dat je nooit meer iets hoeft, dat je niet meer naar huis hoeft
– vrij zijn

Een imposant rijtje. Vertwijfeld vraag ik me af of ik soms in een midlifecrisis ben beland. Aan de ene kant trekt het burgerlijke: een gezinsleven, samenwonen, autootje, elke dag verantwoord koken. En aan de andere kant dus niet. Niet nu het nog anders kan.

Ik heb mijn haar geverfd. Blond. Enkele reacties uit mijn kennissenkring:

– "Heb je een weddenschap verloren?"
– "Hoeveel heb je daar nu voor gekregen?"
– "Is je elektriciteitsrekening nu ook lager?" (ik schijn licht te geven)
– "Wat vind je er zelf eigenlijk van?"
– "Ach, je gaat er niet dood aan toch?"

Hoe het zo ver heeft kunnen komen? Ik wilde highlights, een paar, om een extra zonnig effect te creëren. Daarom had ik een flesje gekocht, Spray Blond, leuk voor op vakantie. Mijn vader vroeg ik elke keer na het wassen wat van dat spul in mijn haar te spuiten, maar het enige resultaat dat ik behaalde was dat ik rossig werd. Toen het echt roze werd en ik huilend naast mijn vriend op ons luchtbedje lag, besloot ik dat het dan maar echt blond moest. Vergeet de highlights, maak het wit, dacht ik. Dan kan ik het volgende week in elk geval nog roze, blauw of paars verven (dat heeft een lichte ondergrond nodig).

En zo geschiedde het: ik liet mijn moeder de volgende ochtend met het spuitflesje los op mijn rossige haar. Het resultaat is stuitend.

Of ik deze week naar de kapper ren voor een roze coupe? We zullen het zien…

Twee van mijn goede vrienden zijn getrouwd. Met elkaar. Dat is al bijzonder op zichzelf, maar nog bijzonderder is de manier waarop ze het vierden.

We gingen namelijk met veertig van hun dierbaren (voornamelijk vrienden, maar ook hun naaste familie was erbij) een weekend op ‘kamp’. In een voormalige boerderij sliepen we, op de paardenstallen, en om de boerderij heen was flink wat ruimte voor de activiteiten: lachyoga (met dank aan Chantal), hoeden maken (met dank aan Gwen) en… de ceremonie.

Mijn vrienden waren vrijdag al ‘even snel’, maar toch nog bijzonder, getrouwd in het gemeentehuis, maar liever wilden zij een échte ceremonie, en zij hadden mij gevraagd die te maken en te leiden.

En zo kwam het dat ik dit weekend, op een mooi plekje in het bos en in het bijzijn van een kleine groep dierbaren, voor het eerst twee mensen heb getrouwd. Inclusief ja-woord, ringen en tranen!

Tijdens de allereerste aangifte die ik deed op het politiebureau:
Agent: Kunt u iets vertellen over het uiterlijk van de dader?
Ik: Nou, ze had lang bruin haar en een lichtgetinte huidskleur. Verder was ze ongeveer zes maanden zwanger.
Agent: Ja, dus wat was die vrouw?
Ik: Hoe bedoelt u?
Agent: Ze was zigeunerin. Kunt u dat bevestigen?
Ik: Ehm, nou ja, dat zou ik niet hebben geweten, maar als u dat zo stelt…

Ik heb een hekel aan vooroordelen. Sterker nog, ik walg ervan. Als mensen zouden stoppen met hokjesdenken, zou de wereld er beter uitzien.

Toch heb ik ze ook. Ik ben ooit beroofd. Het verhaal ging als volgt:
“Ik ben gerold! Mijn portemonnee had ik niet onder mijn jas weggestopt; ik was maar éven in het winkelcentrum, en bovendien hield ik mijn hand voortdurend op het half dichtgeritste tasje, dácht ik…

Toen ik bij een stellage stond, zag ik een vrouw gehurkt bij dezelfde stellage zitten. Op het moment dat ze zich omdraaide naar een man met buggy, daagde het mij: mijn portemonnee! Mijn hand gleed naar het tasje, en inderdaad: tasje opengeritst, portemonnee verdwenen.

Wat te doen? Ik sprak de vrouw direct aan: “Mevrouw, mag ik mijn portemonnee terug?” Ze deed of ze me niet begreep: “Uw portemonnee gestolen? Wat erg voor u! Ik ga wel even hulp halen”. Ze verdween, maar de man met buggy was nog in de winkel. Ik ging bij de ingang staan, want de bewakingsmedewerker was onderweg. De man met buggy kwam naar mij toe en zei: “Nou, die is verdwenen hoor,” waarop hij wilde weglopen, maar ik blokkeerde de buggy en hield hem staande. De vrouw verscheen weer, en begon stennis te schoppen: “Wat maakt u toch een problemen, zo in zo’n winkelcentrum! Wat moeten die mensen wel niet van mij denken?!” Ze gingen ervandoor.

Toen de bewaking er was, zette ik de achtervolging in. Ik zag de man en vrouw nog net een supermarkt ingaan. Wij erachteraan. Het leek wel een western. Ik riep: “Sluit de kassa’s!” en reed de man met zijn buggy klem. De politie kwam en de mensen gingen mee naar het bureau. Mijn portemonnee was verdwenen, maar de hele buggy bleek vol te zitten met gestolen spullen. Na vier uur verhoor gaf de vrouw de zakkenrol toe. Mijn portemonnee was in een bloembak beland, en een vriendelijke agent kwam hem ’s avonds even langsbrengen. De moraal van dit verhaal? Gelegenheid maakt de dief, en de politie is je beste vriend.” (Bron: www.jackies.nl)

Nu, bijna een jaar later, ben ik op mijn hoede als er iemand in de buurt komt van mijn handtas, die aan mijn rolstoel hangt. En, eerlijk is eerlijk, een zigeunerin in mijn buurt houd ik zeker in de gaten!

Nu bracht ik van de week een camera terug naar Dixons. Ik had deze camera een paar dagen ervoor als ‘camera erbij’ gekocht. De kwaliteit liet echter te wensen over dus het ding moest terug. Bij Dixons vond men dit geen probleem; ik kreeg mijn geld retour.

Toen zag ik haar: een ongeveer viertienjarig zigeunermeisje, dat op nog geen meter afstand uitgebreid bekeek hoeveel geld ik terugkreeg (€ 200,-) en waar ik dat geld stopte (achter mijn rug). Intussen riep ze iets in een voor mij onverstaanbare taal naar haar moeder, die achter in de winkel was. Net op het moment dat ik de winkel uitging, verlieten ook de twee dames de winkel, mij in het vizier houdend. Ik racete er vandoor en dacht terug aan die keer in de Blokker, ruim een jaar geleden. Mijn hart ging tekeer.

Natuurlijk was mijn angst ongegrond; ik baseerde mijn gedachten op een slechte ervaring uit het verleden. En ja, nog steeds haat ik vooroordelen, maar helaas, ik blijk ze zelf ook te hebben.