Verhuizen staat op nummer twee van de meest stressvolle gebeurtenissen, zo wist mijn fysiotherapeut mij te vertellen. Ik snap niet waarom: niets is leuker dan vloeren leggen, kastjes opknappen, verhuiskaarten ontwerpen, fantaseren over een nieuwe boekenkast… Nu heb ik makkelijk praten, want ik kan me vooral bij het laatste houden, en bij alle administratieve zaken (zie blog over het CiZ); mijn ouders en Melle verrichten al het fysieke werk.
Vandaag houd ik me bezig met de verhuiskaarten, terwijl Melle en Marus de vloer in de woonkamer leggen. Die wordt prachtig; het allergoedkoopste, afgekeurde grenen geeft de witte muren een rozegele gloed alsof de kamer door kaarsen wordt verlicht. Zie hieronder het verschil tussen de woonkamer (hier nog zonder vloer) en de slaapkamer (met vloer):
Intussen praten Renske en ik over de nieuwe kleur van mijn keukenkast. Zwart, wit, antraciet? Een prachtige combinatie met witte muren en een blankhouten vloer is strak zwart. Nieuw klassiek, als ik de interieurtijdschriften mag geloven.
Het leuke aan zelf klussen is dat je het resultaat direct terug krijgt. Al je inspanningen worden beloond met een yes-gevoel: wat wordt het mooi! Elke keer als we in het huis zijn, worden we overvallen met ongeduld – wanneer kunnen we er eindelijk gaan wonen? Toch grappig dat je je ergens al helemaal thuis kunt voelen terwijl je er nog lang niet woont.