‘Niets is zo veranderlijk als een Hann’, wordt mij regelmatig voorgehouden als ik een boterham met kaas wil, terwijl ik twee minuten geleden nog helemaal ging voor een boterham met pindakaas. Met kleding is dit niet anders.
“Wat ben je chique gekleed vandaag. Ik voel me bijna underdressed,” zegt Margreet op een doordeweekse avond in de bioscoop. En dat terwijl ik er soms ook alternatief bij loop, met roze haar of blauwe nagellak. In vergelijking met de alternatieve Hann is Margreet toch wel weer heel netjes.
Vroeger dacht ik dat ik gewoon mijn stijl nog niet had gevonden. Dat dat nog wel zou komen als ik eenmaal volwassen was. Ik droeg de ene dag een parelketting en de volgende dag een gebatikte legging. Een blouse met stropdas. Fluoriserende oorbellen met papercliphologrammen.
Toen ik eenmaal volwassen was, dacht ik dat ik mij gewoon graag aanpaste aan mijn omgeving. In mijn studententijd met Karin, een hippe chick met leren armbanden en wel veertien piercings, kocht ik jassen van velours en liet ik een neusbel zetten. Toen ik met Roald verkeerde, een hoogleraar met een dure smaak, werd het assortiment krijtstreepbroeken in mijn kledingkast ineens heel groot. Ook aan mijn werk heb ik mijn outfit regelmatig aangepast. Voor de klas stond ik in een streepjestrui of polo en bij de VSN droeg ik nog net geen Olily-sjaaltjes.
Per 1 februari 2009 heb ik een nieuwe baan, bij Achmea. Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik even rondgekeken in mijn nieuwe werkomgeving, en wat bleek? Bij Achmea draagt men witte blouses/overhemden met een zwart mantelpak of driedelig pak. Geen krijtstreep, geen kleurtje – gewoon zwart/wit. Dat had ik nog niet in mijn kast hangen.
Er zat niets anders op; ondanks mijn nieuwe levenshouding – waarin consuminderen centraal staat – moest ik even ouderwets shoppen om aan mijn nieuwe werkkledingnorm te voldoen. Ik slaagde bij Sissi Boy; daar kocht ik een witte blouse met een tricot achterpand. Gewone blousjes passen niet om mijn (scheve) rug omdat ze niet genoeg meerekken, maar deze wel. Vandaag heb ik er de hele dag in rond gelopen en ik voelde me er eigenlijk heel erg mezelf in. Heel natuurlijk. Ik heb er dus gelijk een paar besteld.
Mijn stijl is dus niet constant geworden. Hoewel het tijdperk van de fluoriserende oorbellen nu echt wel achter de rug is, voel ik me nog steeds lekker in heel uiteenlopende, haast tegenstrijdige stijlen. Maar waar ik mijn smaak eerst koppelde aan personen of werkomstandigheden, ben ik erachter gekomen dat ik ondanks die verschillende outfits echt mezelf ben, of ik nu een leren broek, een paarse jas van zacht velours of een witte blouse draag.
Niets is zo veelzijdig als een Hann.
Hoe herkenbaar…hier liggen ook punk-achtige dingen gezusterlijk naast blouses van de WE.. Ik dacht al dat ik de enige was die om de zoveel tijd het liefst haar hele kledingkast omgooit..
Maar als ik het goed begrijp, kan ik een geheel ‘eigen’ ( lees één ) kledingstijl wel vergeten.. ;-)