Zo goed als ik kan, probeer ik mijn steentje bij te dragen aan een prettige samenleving. Dat is mijn plicht als burger, vind ik. Een beter milieu begint bij jezelf en de consument heeft de macht. Als iedereen alleen maar biologisch zou kopen – en duurzaam, en fair trade -, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Denk je dan.
Vandaag kreeg ik een melding van mijn printer: Het absorbtiekussen voor het opvangen van uw afvalinkt is verzadigd. Neem contact op met servicecentrum. ‘Absorbtiekussen?’, dacht ik, ‘wat is dat?’ Even informeren bij It’s, die verkopen zoiets vast wel. Maar de medewerker van It’s had nog nooit van absorbtiekussens gehoord.
"Even kijken op gebruiksaanwijzing punt en el," was zijn advies.
Na wat nutteloos surfen (gebruiksaanwijzing.nl bestaat niet) besloot ik het Canon servicecentrum maar te bellen.
"Ik krijg een melding van mijn printer," begin ik het gesprek.
"Uw absorbtiekussen is vol?"
"Eh, inderdaad." Hoe zou ze dat nu weten?
"Daar was ik al bang voor," vervolgt ze, "die kunt u niet vervangen."
"Hoezo niet vervangen?"
"Uw printer is op."
Mijn printer is aan vervanging toe. Hij is nog niet eens zou oud, hooguit een jaar of twee, drie. En ik print er niet eens zo veel mee, hooguit een kantje of twee, drie per week. Alle onderdelen zijn nog prima in orde: de scanner, de papiertoevoerlade, de kopieerfunctie, de houders voor de inktpatronen. Alleen het absorbtiekussen zit vol.
Ik schaam me kapot dat ik in een maatschappij leef waarin apparaten worden verkocht met onvervangbare – maar onmisbare – onderdelen. Erger nog: we leven in een maatschappij waarin producten zo worden gemaakt, dat je elke paar jaar een nieuw exemplaar moet kopen.
Mijn vader is technisch. Die is nu met een pincet het absorbtiekussentje uit de printer aan het trekken. "Kunnen we het misschien wassen?" Wie niet waagt, wie niet wint – hij doet het nu toch ook niet meer.