Oude liefde

Als kind schreef ik hele schriften vol met verhalen, geïnspireerd door klassiekers als Afkes tiental en Meester van de zwarte molen. In mijn puberteit werden lagere schoolmeisjes en –jongens vervangen door pubers die de wereld ontdekten, en in mijn studententijd? Toen had ik het te druk met leven. Pas toen ik voor mijn werk heel veel poëzie en literatuur las, herontdekte ik mijn oude liefde en begon ik aan de Schrijversvakschool.

In de loop van het jaar kreeg ik schrijfangst. Nog voor ik mijn pen op papier zette, werd ik bang voor het resultaat. Als het wel lukte om een verhaal af te schrijven, of een gedicht, en ik kreeg feedback, dacht ik dat het hele stuk maar beter zó de prullenbak in gegooid kon worden. Ook als die feedback niet zo zwaar was. Herschrijven? Dat lukte niet. Na twee versies kwam het stuk me mijn neus uit.

Dat was twee jaar geleden. Achteraf blijkt het helemaal niet zo erg te zijn: als ik eens iets teruglees, valt het mee. Dan denk ik: ‘Goh, heb ik dat geschreven?’ Door mijn weblog, die ik nu bijna een jaar bijhoud, heb ik zelfs weer plezier gekregen in schrijven. Daarom heb ik besloten dat ik terugga. Naar de Schrijversvakschool.

Ondanks mijn angsten had ik een positief advies gekregen, dus mag ik instromen in het tweede jaar. Essay ga ik doen, en proza. Twee avonden in de week, zodat mijn weekends vrij blijven.
“Krijg je het niet te druk?” Mijn vader is bezorgd. Ik snap het wel, want objectief gezien zou het zwaarder moeten worden. Maar in mijn hoofd is het licht.  Elke ochtend bij het opstaan heb ik er meer zin in:

schrijven … lezen … schrappen … schrijven … lezen … schrappen … schrijven … schrijven … schrijven … schrijven … schrijven …