Tijdens mijn eerste lessen Spaans wist ik het al: de naam Hann wordt door Spanjaarden niet als naam herkend. Mijn toenmalige docente, die zelf Gerda heette en dus wel vaker met dit bijltje had gehakt, had een simpele oplossing: ‘Juanita’ was een mooi Spaans alternatief. Vanaf dat moment zou ik mezelf in Spaanstalige landen voorstellen met de zin “Me llamo Juanita.” Nu komt deze zin niet al te vaak van pas, behalve als je koffie drinkt bij Starbucks. Daar vragen ze namelijk standaard je naam bij je bestelling, zodat elke klant de juiste koffie krijgt.
Madrid is net New York: het stikt er van de Starbucks. In de drie dagen dat we hier zijn, hebben we er dus al een keer of vier iets gedronken. De eerste keer bestelden we twee ijsthee met citroensmaak. “¿Cómo te llamas?” Ik antwoordde braaf zoals Gerda mij had geleerd.
“¿¡Jua-niiii-ta?!” De serveerster moest er smakelijk om lachen. Kwam dat door het contrast tussen de typisch Spaanse naam en mijn blonde lokken, of had ze gewoon een goed humeur?
Bij de volgende Starbucks gebeurde echter precies hetzelfde. Weer herhaalde degene achter de balie mijn Spaanse naam en lachte hij erbij. Nu wist ik het: Juanita was gewoon een hopeloos ouderwetse naam, een naam van ver voor onze tijd. Johanna, Frederika, van dien orde. Hoewel ik het Gerda niet helemaal in dank afnam, besloot ik te volharden. Me llamo Juanita. Een Geuzennaam.
“Ik wil ook een typisch Spaanse naam.” Melle had ook wel zin in een lolletje. “Zal ik José worden?” Over deze naam hadden we al veel discussies gehad. Melle spreekt deze al even foute naam als Juanita namelijk uit als Gothee, met de Engelse th-klank. “Neehee, het is Gossee,” reageer ik dan standaard.
José werd het dus, een ideale naam om mee te dollen bij de Madrileense koffiegigant. Melle kon zijnnieuwe naam al snel toepassen, want vijf uur later zaten we bij de volgende Starbucks. Ik wachtte op het terras. Toen Melle buiten kwam, liet hij trots zijn beker zien, waar met grote letters ‘José’ op stond. “Ik kom uit Andalucía,” zei hij uitdagend. Wat bleek? Weer had Melle zijn Spaanse naam niet uitgesproken als Gossee, maar als Gothee. De Andalucische uitspraak, had de koffieschenker hem met een knipoog verteld.