Captain’s courage. We lezen de titel en bekijken het schilderij, gemaakt door Tim Braden. Vier mannen op een boot vechten tegen het hoge water. Het is een tweeluik: aan de rechterkant zie je een wereldkaart, geschilderd op een houten plaat met een handgreep. De plaat blijkt tussen twee geulen (aan de boven- en onderkant) te zitten en is dus verschuifbaar.
"Moet je kijken!" Ik wijs opgetogen naar het rechterdeel van het schilderij. "Daar zit nog iets achter!"
Melle inspecteert de constructie en is het met me eens: we hebben hier overduidelijk niet te maken met een tweeluik, maar met een drieluik. De wereldkaart kan over de mannen in de boot worden geschoven, waardoor er een derde beeld tevoorschijn zal komen.
"Maar zou dat wel mogen?"
"Tuurlijk," zeg ik stellig, "daar is het toch voor bedoeld? Bovendien: het heet Captain’s courage. Dat is een hint." Ik ben dol op hints. En op interactiviteit. Dat heeft Braden mooi bedacht.
De plank is een beetje kromgetrokken door de verf, dus hij schuift niet zo makkelijk. Even nog kijken we elkaar aan: zou dit echt wel de bedoeling zijn? "Ja", besluit ik, "overduidelijk".
Op het moment dat Melle zich schrap zet, komt de plank in beweging. En inderdaad: we hebben het kunstwerk tot zijn recht gebracht; achter de plank vandaan ontvouwen zich formules van wit krijt op zwart schoolbord.
Sirenes. Een conservator snelt op ons af. Hij schreeuwt dat Melle los moet laten, dat dit niet mag, dat dit deel van het museum alleen kijken is, niet aanraken, dat hij er iemand bij gaat halen, dat dit toch niet kan, dat hier een melding van gemaakt moet worden.
Er verschijnt een vrouw in uniform. We moeten mee naar een achterkamertje, waar we nog eens berispend worden toegesproken. Mijn telefoonnummer en e-mailadres worden genoteerd.
"Waarom hangt er geen bordje bij? ‘Niet aanraken’ of, als dat de bedoeling zou zijn, ‘Aanraken toegestaan’?"
"Dit is de eerste keer dat dit gebeurt, mevrouw."
Dat kan ik haast niet geloven. Zou niemand het eerder hebben geprobeerd? Hebben mensen niet doorgezet omdat de plank zo stroef glijdt? Laffaards zijn het, geen moedige kapiteins met het roer in eigen hand.
Eenmaal terug in het museum zien we conservatoren het schilderij bestuderen: de één na de ander loopt er langs. Captain’s courage heeft nog nooit zoveel aandacht gehad. We hebben dus in ieder geval iemand gelukkig gemaakt: de kunstenaar. Wedden dat hij in zijn vuistje zit te lachen? Eindelijk iemand die hem verstaat.
Nieuwsgierig naar de expositie? Klik dan hier. Of bekijk meer werk van Tim Braden.
ik kom hier via weblog vh jaar en mijn oog valt op kunst.
De werken van Braden spreken mij niet aan, je weblog wel;-))