Vandaag vier jaar geleden was het. Ik was net terug van de kapper; mijn vader had me opgehaald. Toen hij me zag, sprongen de tranen van ontroering in zijn ogen. Even later overkwam Melle hetzelfde. Hij zag er trouwens zelf ook elysisch uit. We waren klaar om volmondig ‘ja’ tegen elkaar te zeggen, voor de rest van ons leven. In mijn buik woonde Jonne deze bijzondere dag bij.
Mijn oma kwam bijna te laat bij de plechtigheid, omdat de verpleging haar was vergeten en mijn tante haar bij het ophalen nog in haar pyjama aantrof. Inmiddels is mijn oma overleden, evenals onze lieve vriend Arno, die de deur niet uit kon zonder begeleiding, omdat hij afhankelijk was van beademingsapparatuur. Alles op alles zette hij om die avond, spik en span, op ons bruidsvariété te verschijnen. Hij had een vrijwilligster gevonden om hem te vergezellen en bleef tot in de late uurtjes.
Het was een zonnige dag met leuke en ontroerende verrassingen. Een fluit- én pianoconcert tijdens de huwelijksvoltrekking, een prachtig aangeklede zaal voor een goddelijk diner, en heel veel optredens van onze familie en vrienden. Mijn ouders die een cabaretshow hadden ingestudeerd, een humoristisch abc door Melles familie, maar ook filmpjes, opera, jazz en een concert van mijn dierbare jeugdvriendin Annemieke, die mij die avond toefluisterde dat ook zij zwanger was. Het was nog pril, maar ze vond het een mooie gelegenheid om dit toch al met mij te delen.
En dan DJ Daan niet te vergeten. Gedanst dat we hebben! Niet alleen ikzelf stond met mijn dikke buik op de dansvloer tot ik er bijna bij omviel; ook mijn vriendin Annerose was hoogzwanger. Zij was de veertig weken al gepasseerd, maar zweefde stralend met haar man door de zaal alsof ze nét verliefd op elkaar waren – en het was hun tweede kind al. Op die avond, vier jaar geleden, nam ik me voor om ook altijd zo gelukkig met Melle te blijven.
Op onze kaart stond de tekst:
In de naam van de liefde, de vriendschap en de kunst
trouwen
Hann van Schendel
&
Melle Weijters
En nu, vier jaar later, zijn dat precies de drie aspecten die ons met elkaar verbinden. Voor Melle voel ik een diepgaande en onvoorwaardelijke liefde, die wordt belichaamd door de geboorte van Jonne en Ingo. Hiervoor ben ik ongelooflijk dankbaar. Als ik in Melles armen lig, ben ik gelukkig. Bij hem wil ik thuiskomen – elke dag wéér.
Ook is hij mijn beste vriend; degene bij wie ik mijn kracht én mijn zwaktes kan uiten, degene aan wie ik mijn diepste verlangens en gevoelens toevertrouw – ook al is dat soms best eng. Lachen. Huilen. Samen genieten van lekker eten of een goede film. Ruziemaken om vervolgens te zeggen: ‘Sorry, ik was egoïstisch’.
Wij vinden elkaar in de kunst. Snappen elkaar. Inspireren elkaar. Gitaarspelen of schrijven, dat doet er niet toe. Het is leuk om iemands muze te zijn die tegelijkertijd ook jouw grootste bron van inspiratie is.
Vier jaar geleden. We staan er maar één keer per jaar echt bij stil, maar intussen vieren we het dagelijkse leven samen. Melle, ik hou van jou!