Houten hobbelpaard

"Ik heb een hobbelpaard bij het grof vuil zien staan." Mijn vaders stem klinkt opgewonden op mijn voicemail. "Precies dezelfde als die jij vroeger had. Laat me even weten of je er interesse in hebt, dan knap ik hem voor je op."
Ik bel terug. "Precies dezelfde?"
"Ja, exact. "
"Lijkt me leuk pap, neem maar mee."

Als hij een week later op bezoek is, komen de fotoboeken op tafel. Dikke ordners vol met zwart-witfoto’s en hier en daar een vergeelde kleurenfoto. Mijn vader bladert net zolang tot hij hem gevonden heeft. "Kijk, daar zit je!" Een dreumes op een hobbelpaard, net een jaar oud. "Wat was je toch lief! Ik krijg er weer helemaal kriebels van." Zijn ogen glimmen van vertedering en trots.

Mijn ouders gaan aan de slag met het opknappen van het gevonden hobbelpaard. Mijn moeder geeft de kop, die helemaal is versleten, een nieuw verfje. De ogen van het paard kijken je weer vriendelijk aan, de manen wapperen in de wind en een paar felrode teugels maken het af. Daarna lakt mijn vader het geheel met kindvriendelijke lak. Het resultaat is verbluffend.

Ik ben op mijn beurt vertederd door de enorme toewijding van mijn ouders, die binnenkort niet alleen vader en moeder, maar ook opa en oma zullen zijn. Van een kleinkind dat straks hobbelt op een hobbelpaard dat bijna precies hetzelfde is als dat van hun dochter, 32 jaar geleden.