Alweer een Murakami die me belet om in ook maar enig ander boek verder te lezen: De jacht op het verloren schaap. Dit boek heeft me al weken in de greep en gisteren heb ik het uit gelezen.
Het hoofdpersonage heeft een reclamebureau. Voor een van zijn opdrachten gebruikt hij een foto die hij heeft toegestuurd gekregen van een oude kennis. Kort daarna komt een afgezant van de Leider naar hem toe. De foto moet van de markt worden gehaald, wordt hem medegedeeld. De reden: op de foto staat een schaap met een ster op zijn rug. Dit schaap heeft in de Leider gewoond, maar het is verdwenen. Het hoofdpersonage is aangewezen om het schaap te vinden, binnen een maand, anders heeft het leven voor hem daarna geen enkele zin meer. Zo begint de jacht op het verloren schaap, die ik hier verder niet al te uitgebreid kan beschrijven; de plot in dit boek moet je beslist zelf ontdekken.
Wat me raakt is de voorbestemming van het hoofdpersonage om deze ontdekkingsreis te maken. Aanvankelijk wordt hij gesteund door zijn vriendin – een vrouw met onweerstaanbare oren – maar uiteindelijk staat hij alleen. Dat dat er vanaf het begin al in zit, wordt duidelijk doordat zij geen naam krijgt; ze wordt slechts aangeduid met ‘zij’. Toch zou de reis zonder haar nooit hebben kunnen slagen. Zij voelt namelijk dingen aan; door het volgen van haar intuïtie komt de hoofdpersoon op de plek waar het raadsel zich ontvouwt. De prijs is echter groot: eenmaal op de plek aangekomen vertrekt zij en zal ze nooit meer bij hem terugkeren. De weemoed hiervan blijft hangen, ook al worden dingen op een gegeven moment duidelijk.
Bepaalde stukken van het mysterie blijven bovendien onopgelost, wat een onbevredigend gevoel achterlaat. Dat is misschien de reden dat ik nog niet kan beginnen in een ander boek. Ik wil bijvoorbeeld weten waarom juist het hoofdpersonage is aangewezen om het schaap te vinden, en waarom het überhaupt gevonden moet worden. En hoe zit dat nou met de gave van die vriendin, en waarom mag zij geen getuige zijn van de ontknoping?
Dat deze open plekken niet worden ingevuld, heeft niets te maken met zinloosheid van het verhaal; als lezer ervaar ik absoluut de urgentie van de situatie, ik kan er alleen geen grip op krijgen. Een onbevredigend gevoel dat tegelijkertijd de voedingsbodem is voor een haast onbeschrijflijke bewondering – als een schrijver dat bij zijn lezer teweegbrengt, MOET hij wel geniaal zijn.