Diversiteit als non-issue

Ik ben behalve werknemer ook werkgever. Als rolstoelgebruikende werknemer draag ik zichtbaar bij aan de diversiteit van onze organisatie, maar wat blijkt? Als werkgever verdien ik pas écht de diversiteitprijs!

Het begon allemaal anderhalf jaar geleden. We verhuisden naar Amsterdam, waar ik mijn zorg volledig ging inkopen met een PGB (persoonsgebonden budget). Om geschikte kandidaat verzorgers te vinden, hing ik briefjes op in studentencafés en deed ik een beroep op mijn Amsterdamse netwerk. Enkele weken later startten een Tsjech, een Portugese, een Duitser en een Nederlandse met Tunesische roots. Deze vier werden gevolgd door een Indonesische en een Marokkaanse. Binnen een paar maanden maanden werkten er dus zes mensen bij me – twee mannen en vier vrouwen – met samen zeven nationaliteiten.

Het is niet zo dat er nooit Nederlanders voor me werken. Maar áls ik die al aantrek, blijken ze homoseksueel, politiek activist of hoogbegaafd (of een combinatie van deze factoren).

Eén ding hebben mijn werknemers met elkaar gemeen: stuk voor stuk laten ze mij door hun ogen naar de wereld kijken. Zo heb ik discussies gevoerd over de (schijnbare) discrepantie tussen homoseksualiteit en de islam, begrijp ik waarom mensen verkleed als konijn actievoeren tegen de bontindustrie en zie ik hoe je in Amsterdam eenzaam kunt zijn als je geen Nederlands spreekt. Ik vind deze verruiming van mijn wereldbeeld en het vermogen om me in te leven in uiteenlopende mensen en denkbeelden, waardevol.

De conclusie van dit stuk is niet dat ik inderdaad in aanmerking moet komen voor de diversiteitprijs, maar dat een dergelijke prijs je reinste flauwekul is. Ieder mens is immers uniek en heeft van anderen onderscheidende kenmerken. Diversiteit is geen op zichzelf staand doel, maar dagelijkse realiteit. Als we dat nu eens écht zouden laten doordringen, zou de wereld niet langer worden gedomineerd door witte, gezonde veertigers (m).

2 antwoorden op “Diversiteit als non-issue”

  1. Op kot had ik omkadering en had ik schatten van studenten die me hielpen. Nu heb ik vrienden over de héle wereld: China, Filipijnen, Indonesië, Brazilië, Zuid-Afrika, Polen, Moldavië, Pakistan, Nederland, enzovoort. in één woord: zalig!

    Hier droom ik van een PAB (zoals bij jullie je PGB). Ik droom hoe ik mijn ondersteuning (zorg is zo verzorgend…) zelf kan organiseren… Nu is het behelpen en hopen dat de mensen die me helpen, het niet (blijven) afbollen, voor mijn PAB er eindelijk aankomt, hopelijk maart 2011 (aanvraag 2007, beloofd in 2008). Zucht.
    Je kan alles lezen op http://www.10jaarPAB.be

  2. Als het echt een non-issue was, had je nu een overbodig stukje geschreven. Maar zover is het nog steeds niet.

    De diversiteit zit bij mijn personeel niet in nationaliteit, maar ‘slechts’ in geslacht, leeftijd en (wel of geen) vegetarisme. Het heeft in elk geval mijn keuken verrijkt. (Dat is toch al iets)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *