Het is vrijdagavond zeven uur. We hebben haast: over een half uur gaat de zaal open en om een beetje een goede recensie te schrijven, is een goede plek van belang. En het wordt druk, want Toots Thielemans geeft een concert in het kader van de Leidse Jazzweek.
Om die reden zet ik mijn principes voor één keer opzij en besluiten we voor een snelle hap te gaan, bij McDonalds. Er is geen drempel voor de deur, maar om bij de counter te komen moet je een trapje op. We kijken rond en zien een lift.
“Die kunt u niet gebruiken, hoor.” Een opgeschoten knul met McDonalds-outfit kijkt ons schichtig aan. Hij legt uit dat de lift alleen naar de keuken gaat. “Maar u kunt gerust hier beneden plaatsnemen,” en hij maakt een handgebaar. Om ons heen zitten allerlei mensen te eten, dus ik begrijp niet waarom dat klinkt als een aanbod.
Ik kan de menu’s niet zien, dus vraag ik of er ook menukaarten zijn, zodat ik zelf een keuze kan maken. Menukaarten zijn er niet, evenmin als kaarten in groot lettertype of braille. Normaal gesproken liggen die er wel, weet Melle mij te vertellen. Hij is vaste klant.
En dus gaat Melle het trapje op om uit te zoeken of er vegetarische menu’s zijn. En zowaar: je kunt een vegaburger met frites en frisdrank bestellen, tegen een redelijke prijs. Dat lijkt me wel wat. Door een reclameposter bij de ingang weet ik dat McDonalds ook bruine broodjes verkoopt. Ik bestel dus een vegamenu met een bruin broodje.
Vijf minuten later komt Melle weer beneden. “Ze hebben alleen een vegetarische burger op een wit broodje.” Ik kijk hem vragend aan.
“En die poster dan?”
“Bruine broodjes zijn alleen voor bij de Chicken Gourmet.” Melle kijkt er een beetje hulpeloos bij.
“En als ik nou vijftig cent extra betaal?” probeer ik, maar Melle legt uit dat ze geen bruine broodjes bij een vegetarische burger MOGEN verkopen. Dat staat in de reglementen.
Ik heb alweer spijt dat we de McDonalds zijn binnengegaan, maar tijd om ergens anders nog iets te scoren, is er niet meer: het concert begint over twintig minuten. Daarom neem ik maar een Griekse salade: het enige vegetarische alternatief.
Ik vraag me af of ik dat bruine broodje wél had gekregen als ik zelf mijn bestelling had kunnen doen. In ieder geval zou ik de discussie met zo’n McDonalds-medewerker aangaan, net zo lang totdat ‘ie het zat is en toegeeft. Dat wil ik Melle niet aandoen – niet voor een broodje waarvan hij niet eens zelf kan genieten. Bovendien houdt hij niet van doordrammen. Ik wel, als ik iets maar onrechtvaardig genoeg vind.
De vraag is dus wat een grotere handicap is: mijn spierziekte of de overtuiging dat je beter geen dode dieren kunt eten. De combinatie is in elk geval fataal, althans: bij McDonalds in Leiden.
Niet echt klantvriendelijk hoor. Dus de handicap is niet jouw spierziekte of jouw vegetarisch zijn, maar het gebrek aan service:-) van nog wel zo’n zichzelf bekendmakende als super-klantvriendelijke zaak als MacDonald.