Een godswonder

We zitten in ons favoriete theehuis, Himalaya. Het is de eerste keer sinds de bevalling en we moeten nog even wennen aan de extra ruimte die we met rolstoel én kinderwagen innemen. Gelukkig is er een tafel vrij waar de kinderwagen naast past. Net als onze thee wordt bezorgd, komt er beweging in de wagen en enkele seconden later horen we het ook: Jonne heeft honger.

Als Melle Jonne oppakt, zie ik een aantal bezoekers vertederd naar het tafereel kijken. Zo’n kleine baby zie je niet vaak in het openbaar. Een van de werkneemster spreekt Melle aan: "Is dat jouw kindje?"
"Ja," zegt Melle, "dit is ons kindje."
De vrouw krijgt een rode blos op haar wangen en verontschuldigt zich tegenover mij. "Goh, heb ik je dan al zó lang niet gezien?" Ik mompel dat ik er wel een paar keer ben geweest terwijl ik zwanger was en trek mijn t-shirt opzij. Twee seconden later ligt Jonne vredig aan mijn borst te drinken. Enkele bezoekers zitten achterstevoren op hun stoel. Er wordt gefluisterd.   

Vrouwen met een handicap krijgen geen kinderen. Dat is het beeld dat bij 98 procent van onze samenleving leeft. Onze buurvrouw, een Surinaamse vrouw van boven de tachtig, zag ons laatst gedrieën de lift uitkomen. "Is dat jullie kindje?" vroeg ze verbaasd. Ik beantwoordde haar vraag bevestigend. Toen vroeg ze of Jonne geadopteerd was.
"Nee hoor," zei ik trots, "We hebben haar helemaal zelf gemaakt!".
"Weet je het zeker?"
"Ja hoor, heel zeker!"
Onze buurvrouw sprak van een godswonder: "Jij zit in een rolstoel, maar bent er toch in geslaagd een kind te baren!"

Moeders achter kinderwagens lachen altijd collegiaal naar Melle, nooit naar mij. Zelfs als we Melle en ik arm in arm achter de kinderwagen lopen, zie je mensen denken: ‘Is zij zijn zus? Passen ze op het kind van iemand anders? Hoe zit dit?’

Gelukkig houd ik van beeldvormen. Ik leg Jonne overal aan en rijd trots met haar naar de bar om af te rekenen. Aan de conducteur vraag ik of mijn dochter ook over de oprijdplank mag rijden. Dit alles met een brede lach, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Want dat is het eigenlijk ook!

4 antwoorden op “Een godswonder”

  1. :-)

    Dankje voor het baanbrekend werk ;-)

    Gehandicapten en kindjes… Mensen denken daar gewoon niet aan! Ah nee, want kindjes moet je maken… En gehandicapten kunnen geen seks hebben.
    Aan mij noch Maarten stellen ze die vraag, maar leeftijdsgenoten die heel dicht bij me staan, krijgen vaak die vraag van hun vrienden “kunnen zij dan wel…” “euh, ja waarom ni?”
    Genant…

  2. lieve Hann,
    alle baby’s zijn gelukkig wondertjes! En wat fijn dat je je best doet om te laten zien dat het allemaal inderdaad heel normaal is; om niet te zeggen dat niet alle kinderen en moeders gewoon bijzonder zijn!
    gr. Alieke

  3. “Enkele bezoekers zitten achterstevoren op hun stoel. Er wordt gefluisterd.” Kijken ze raar op van een gehandicapte vrouw met een baby? Of van een vrouw die midden in het theehuis haar kind de borst geeft?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *