Van mezelf

Het is gelukt. Melle en ik zitten bij elkaar met alle getuigen, ceremoniemeesters én partners om onze Grote Dag voor te bereiden. Een bijzondere gelegenheid, die moet worden gevierd. Er is champagne en cappuchino-chocola; de gastvrouw heeft zelfs witte duifjes-slingers opgehangen.

Het is heel anders brainstormen met een club van twaalf dan met z’n tweeën. Nog los van alle goede ideeëen die iedereen door elkaar heen oppert, worden er tijdens de bijeenkomst vragen gesteld die nog niet in ons waren opgekomen. "Worden er foto’s gemaakt?", of "Hoe gaan jullie eigenlijk afscheid nemen van de gasten?" Verhelderend, in de meeste gevallen.

Tot vriendin 1 vraagt: "Gaat je vader je ook aan Melle weggeven?" Eerst kijk ik haar verbijsterd aan, dan begin ik hard te lachen. "Natuurlijk niet!" Dat vind ik niet alleen iets uit de middeleeuwen, ook zie ik het mijn vader niet doen. "Dat vindt ‘ie belachelijk, en ik zelf trouwens ook," licht ik mijn lachsalvo toe, terwijl ik een traan uit mijn ooghoek pink.

Vriendin 2 valt de eerste bij: "Ja Hann, dat dacht ik vroeger ook, maar toen ik trouwde, was dat opeens echt wel een ding, voor zowel mijn vader als mij."
"Ik zou het hem in elk geval voorleggen," raadt vriendin 1 aan, "Melle, jij moet het hem eigenlijk vragen."

Drie dagen later bel ik mijn moeder. "Zeg mam, moet je horen wat mijn vriendinnen voorstelden." Ik vertel het verhaal en verwacht bijval van haar. Maar mijn moeder gaat serieus op de vraag in: "Ja, zo hoort dat. Dan loopt je vader met je naar voren in het gemeentehuis en dan geeft hij je aan Melle." Ik sputter nog een beetje tegen. Dan zegt ze: "Ja maar Hann, je blijft toch onze dochter."

Ik ben totaal geshockt. Dat twee van mijn beste vriendinnen zulke voorstellen doen, soit. Maar mijn eigen moeder, die nog op de barricaden heeft gestaan voor vrouwenrechten? Het lijkt of ik in een vervreemdende droom ben beland.

Ik besluit dat ik het laat rusten, maar als ik een week of twee later mijn vader spreek, begin ik er voorzichtig over – ik ben toch wel nieuwsgierig naar hoeveel waarde hij hecht aan het weggeven van zijn dochter.
"Tja," zegt hij, "als jullie het heel graag willen, wil ik het best doen hoor, maar voor mij hoeft het niet zo."
"Ik vind het ook een belachelijk idee," geef ik toe.
"Je bent ook helemaal niet van mij," zegt mijn vader, "Je bent een volwassen vrouw. Je wordt toch ook niet van Melle?"

Opgelucht haal ik adem.