De koekjes liggen als aangespoelde zeehonden in de mand: in hun gladde, donkerbruine plasticjes, alsof ze er net liggen en nog niet de kans hebben gehad om op te drogen.
Ik zit in een wachtkamer – nee, ik moet zeggen ‘wachtruimte’, want ik zit niet bij de tandarts of fysiotherapeut, maar bij mijn autoaanpasbedrijf. Lang heb ik het uitgesteld, wel een maand of drie. Tot ik vorige week opeens op de snelweg reed en mijn ruitenwissers niet meer kon bedienen terwijl de regen met bakken uit de lucht viel. Toen wist ik dat ik het niet langer mocht uitstellen: het werd tijd op mijn baan als gehandicapte weer eens op te pakken.
Overal waar klanten zijn, staat klantvriendelijkheid hoog in het vaandel. Zo kun je je afspraak bij de kapper tegenwoordig online plannen en kun je zelfs doorgeven door wie je geknipt wil worden. Online bestelde kleding die niet bevalt, stuur je in een antwoordenvelop terug. Er bestaan zelfs bakfietsbakkers die je brood ’s ochtends aan de voordeurklink hangen.
Zo werkt het in de gehandicaptenbusiness niet.
Wil je een reparatie laten uitvoeren aan bijvoorbeeld je douchebrancard, dan moet je de WMO-telefoonlijn bellen. Je krijgt dan een telefonist aan de lijn die je klacht uitgebreid met je doorspreekt, maar dan blijkt deze persoon helemaal geen zeggenschap te hebben over de reparatie: hij geeft de klacht door aan degene die over de besluitvorming gaat. Als je geluk hebt, belt die persoon je binnen vijf werkdagen terug. Opnieuw leg je uit wat er aan de hand is. In het gunstigste geval krijg je een goedkeuring voor de reparatie.
Maar dan ben je er nog niet: je moet een afspraak plannen met het aanpasbedrijf. ‘Vrijdag tussen twaalf en vijf komt er iemand,’ wordt je dan door de planner medegedeeld. Dat je misschien wel iets beters te doen hebt dan het wachten op een reparatie van je douchebrancard, komt kennelijk niet in hem op.
Soms gaat het sneller en staat er onaangekondigd een monteur aan je deur.
‘Ik ben op zoek naar mevrouw Van Schendel.’
‘Die is er niet.’
‘Zeker op de dagbesteding?’
Ik neem geen vrij van mijn werk voor reparaties aan mijn douchebrancard of voor autoaanpassingen. Zo zit ik nu, in mijn herfstvakantie, zo’n zes uur lang in een wachtruimte in Den Bosch om te zorgen dat ik mijn ruitenwissers kan aanzetten als het regent. Zes uur waarin ik naar een museum had kunnen gaan, of met de kinderen door het bos had kunnen struinen.
Ik neem nog maar een koekje.
Oh wat is dit vreselijk herkenbaar! Alles, echt alles wat ik wil regelen voor mezelf en mijn zoon (beiden met spierziekte) kost uren tijd. Voor een loopfiets meerdere telefoontjes plegen, eerst verwijsbrief ophalen, in sturen, offerte opvragen, toch eerst naar voorkeursleverancier, in de wacht met 8 wachtenden voor u, dit valt niet onder de zorgverzekering maar onder de WMO….. ik zou graag een gehandicaptenparkeerkaart willen aanvragen maar zie nu al op tegen het proces om dat te krijgen. Alsof mensen met een beperking geen baan, kinderen en andere afspraken hebben!
Wat frustrerend ! Ik krijg al de kriebels als ik het alleen al lees…