Ruimte voor de stotteraar

Door Kader Abdolah − 27/12/06, 16:52

Wat neem ik mee van 2006 naar 2007? Ik heb veel mooie dingen meegemaakt in 2006, maar ik wil maar twee dingen meenemen. Namelijk twee bijzondere ontmoetingen…

Ik had een lezing op een school die achter de dijken lag, waar kuddes paarden langs de rivier galoppeerden en waar trekvogels over de oude windmolen hun vlucht voortzetten.

Een lezing geven op een school is interessant, er zijn altijd mooie verrassende vragen.

En toen was die jongen aan de beurt. Hij kwam overeind, de klas werd stil en ik was nieuwsgierig naar zijn vraag. Ik wachtte, de leerlingen wachtten, de leerkracht wachtte, maar de jongen kon zijn vraag niet stellen. Hij stotterde, hij worstelde, maar hij kon de vraag niet formuleren. Ik wachtte, de leerlingen wachtten, de leerkracht wachtte en de paarden langs de rivier stonden stil, maar nee, hij kon niet, het ging niet. En toen begonnen de tranen over zijn wangen te lopen. De docent vertelde me dat de jongen altijd stotterde, dat hij verlegen was, maar juist vandaag wilde hij bij jou een poging doen om over zijn stotteren heen te komen.

Die ongewone polderse poging, die moedige Nederlandse worsteling van die jongen en de stilte van zijn klas-genoten en de ruimte voor een ander neem ik als een groot stuk goud mee naar 2007.

De tweede ontmoeting vond wederom plaats in een leslokaal. Deze school lag ook achter de dijken. En het regende en de koeien liepen in de modder achter elkaar aan toen ze me met mijn tas over mijn schouder langs de rivier zagen lopen.

De brug ging dicht en een wit schip voer zachtjes langs mijn modderige schoenen de sluis in. Daarna wandelde ik verder naar de school. De conciërge begeleidde me naar het lokaal waar ik de lezing moest houden. Maar de leraar was er nog niet en de leerlingen hadden het zo druk dat ze niet eens merkten dat de gast gearriveerd was. Ik ging voor het schoolbord staan. Mijn blik viel op een gehandicapte vrouw die helemaal achter in de klas in een rolstoel zat. Precies op dat moment kwam de rolstoel in beweging. Zo zittend in haar rolstoel was ze een kop kleiner dan alle andere leerlingen. Even dacht ik: ‘Zou zij de leerkracht zijn? Hoe kan ze deze drukke leerlingen tot stilte manen?’

Ze parkeerde naast me en gaf me een hand. Haar hoofd kwam tot aan mijn middel. Toen drukte ze op een knopje op haar rolstoel en draaide naar de klas. Alle leerlingen gingen bijna automatisch recht in hun stoelen zitten. Nu drukte ze op een ander knopje. Haar stoel veerde omhoog, als een lift. Ze werd een lange blonde Nederlandse, een kop groter dan ik.

Pas nu zag ik haar mooie gezicht, haar rood gestifte lippen en haar half geopende kraag.

De klas werd muisstil. De trekvogels stopten om te kijken wat er aan de hand was.

Ik wil die Hollandse schoonheid, die rolstoel, die rood gestifte lippen en die half open kraag, graag wandelend over de dijk, mee naar 2007 nemen.

(Bron: Volkskrant)