Grote, grijze, vierkante klompen

Er is maar één grote frustratie in mijn leven: orthopedisch schoeisel. Van mijn twaalfde tot mijn vierentwintigste ben ik op sokken door het leven gegaan, want gehandicaptenschoenen, die hoefde ik niet. Grote, grijze, vierkante klompen boven een paar wielen, dat is echt geen porum.

Totdat mijn revalidatiearts in het jaar 2000 tegen me zei dat ook orthopedische schoenen heus wel mooi kunnen zijn. Ze overtuigde me; ik ging naar een orthopedische schoenmaker en liet me twee paar schoenen aanmeten, een zomer- en een winterpaar. Het enige criterium dat ik had: ze moeten mooi zijn. Het werden prachtige schoenen, vooral het zomerpaar, dat ik zelf had ontworpen. Jarenlang had ik geen behoefte aan een nieuw paar; mijn schoenen slijten niet zo snel.

Vorig jaar vond ik het echter weer eens tijd worden voor een nieuw paar. Laarzen moesten het worden, want die horen toch op zijn minst in de collectie van elke vrouw thuis. Ik zocht het telefoonnummer van Hans, de man van mijn dierbare zomerpaar. Hij werkte nog steeds in Maastricht. Dat is best een eind weg van Nieuwegein. Ik besloot mijn argwaan tegen onbekende schoenmakers opzij te zetten en vond Jos, een schoenmaker in Utrecht. Hij maakte het prachtigste paar orthopedische laarzen dat ik ooit heb gezien, waardoor mijn vertrouwen in schoenmakers op slag steeg.

Helaas ging het de keer daarna mis. Jos was ziek en dus hielp zijn zus me met het uitzoeken van een voorbeeldpaar uit de catalogus. Vrouwen onder elkaar, het was in elk geval gezellig. Ik koos een hip paar uit met een ietwat sportieve zool. Toen ik drie maanden later terug kwam om ze te passen, schoten de tranen me in de ogen. Het waren logge, afschuwelijk gevormde schoenen geworden. Op mijn vraag hoe dat nou toch kon, antwoordde Jos dat het model niet echt geschikt was voor zulke scheve voeten als die van mij. Hij heeft zijn best gedaan om er nog iets aan te veranderen, maar eerlijk is eerlijk: ik heb ze hooguit twee keer gedragen.

Het kwam allemaal door die zus; zij had me een paar aangesmeerd dat ongeschikt was voor mijn voeten. Jos kon het beter, dus bestelde ik gelijk een reservepaar: roze met rode gympen. Prachtig zouden ze worden, ik droomde er vijf maanden van.

Tot afgelopen maandag, toen ik ze kon komen passen. Alleen bij een blik in de doos al wist ik het: dit waren de lelijkste orthopedische schoenen die ooit voor me waren aangemeten. Ik bleef stil toen Jos ze uit de doos pakte, tot hij vroeg wat ik ervan vond.
"Afschuwelijk. Daar ga ik echt niet mee over straat."

Hij was teleurgesteld. Jos doet namelijk erg zijn best op elke schoen die hij maakt. Hij liet me terloops weten dat hij ze niet over kon maken, omdat er nu al heel veel geld in was gestoken. Een beetje aanpassen kon hij ze, en daar ging hij ook echt zijn best voor doen, maar ik moest geen wonderen verwachten; ik had nou eenmaal hele scheve voeten. Wat ik ook zei, hij sloeg hooguit zijn ogen neer (en biechtte me op dat hij in de toekomst geen schoenen meer voor mij durfde te maken omdat ik nooit tevreden was).

Thuis moest ik eerst drie keer slikken, twee keer vloeken en vervolgens een hele middag geld uitgeven voor ik me beter voelde (ik blijf een vrouw, schoenen of niet).

Ik zal dus nog tien jaar met mijn laarzen moeten doen en daarna neem ik ze mee naar een onbekende schoenmaker en zeg ik hem dat hij ze precies namaakt: in het roze, groen, turquoise en zwart. Dan hoop ik ook de tien jaar daarna geen schoenmaker meer nodig te hebben.