Meisjesdagen zijn altijd leuk, maar soms heb je een fantástische meisjesdag met je dochter. Zo één hadden wij er afgelopen dinsdag.We gingen een dagje naar Utrecht.
Eerst genoten we van een heerlijke lunch bij Sector 3, daarna winkelden we bij Dille & Kamille en Oil & Vinegar tot we weer dorst hadden en toen gingen we naar het Museum voor hedendaagse Aboriginalkunst, waar we een drankje namen met een heerlijke Australian bonbon. Natuurlijk gingen we ook het museum in: Jonne ontving aan de balie een gevulde safari-jas met een speurtocht, wat het museum echt heel leuk en toegankelijk maakte: we hebben er zeker anderhalf uur rondgeneusd met het opdrachtenboekje, een loep, kompas, potloden, krijtjes en spannende rolstiften. We ontdekten Australië en de hedendaagse Aboriginalkunst, die overigens erg divers bleek te zijn: van vrolijk geel tot somber bruin. Jonne vond het allemaal fantastisch, hoewel haar voorkeur uitging naar een schilderij met veel roze.
Roze is Jonnes lievelingskleur. Ze heeft onlangs roze Spaanse flamencoschoenen met zwarte stippen van me gekregen, die ze alleen aan mag als er een feestje is. Als de gelegenheid er naar is, grijpt ze die met beide handen aan. Als Jonne een beker of bordje mag kiezen, neemt ze het roze. Haar teennagels lakt ze het liefst met roze nagellak.
Die liefde voor roze is ontstaan toen Jonne een paar weken op school zat. Op haar eerste dag had ze heel trots een groen/blauwgeruite broek met een blauw T-shirt aangetrokken, wat haar nieuwe klasgenoten in verwarring bracht: was ze nu een jongen of een meisje? Hoewel ik tot dan toe nauwelijks had stilgestaan bij Jonnes kledingkeuze – Jonne is gewoon Jonne -, maakte ik me op die eerste schooldag wel zorgen over de vragen van haar klasgenoten: zou ze niet te veel afwijken van het ‘geaccepteerde’? Af en toe probeerde ik haar eens een jurk of rok te laten dragen, maar ik kwam erachter dat die pogingen weinig kansrijk waren zolang ik degene was die die kleding kocht: Jonne liet de meeste jurken en rokken links liggen. Waar ze alle broeken en stoere shirts zonder morren aantrok, bleek ze zeer kieskeurig te zijn als het ging om iets meisjesachtigers.
Daarom kopen we tegenwoordig haar kleren samen. En zo komt er af en toe een felgekleurde stippelrok in haar garderobe terecht, die ze dan vrolijk combineert met een T-shirt met auto’s of apen. Ik vind dat leuk en honderd procent Jonne. Gek genoeg zitten er haast nooit roze kleren bij.
Tijdens onze laatste meisjesdag, afgelopen dinsdag, besloten we na het museumbezoek nog even naar de H&M te gaan voor een regenjas. Op de meisjesafdeling werden we overspoeld met roze, maar Jonne koos voor een bordeauxrode regenjas (met een roze rits). Eigenlijk is het te gek voor woorden dat de winkel al voor je kind bepaalt wat een meisje en wat een jongetje hoort te dragen; toen we even later over de jongensafdeling liepen, zagen we opeens kleuren die Jonne veel meer aanspreken: blauw en groen. Ik probeerde Jonne hierop te attenderen, maar ze was afgeleid door iets véél mooiers: daar, even verderop, hing een écht Spidermanpak! Ze rende ernaartoe, aaide over de nagebootste spiermassa en glunderde van top tot teen.
‘Mama, mag ik…?’ vroeg ze.
Vreselijk vind ik ze, die rages van Minnie Mouse, Spiderman, Cars, Hello Kitty en Dora. Ze plaatsen kinderen in een genderhokje en voor ze het weten, is hun (v) lievelingskleur roze, of worden het een soort vechtmachientjes (m). Daar komt bij, dat deze rages veel genderneutraal speelgoed juist uitsluiten. Waarom wordt Molletje niet gehypet? Omdat hij niet extreem stoer/snel is en ook niet extreem mooi/roze. Ik vind het belangrijk dat kinderen hun eigen smaak ontwikkelen, en niet die van de stereotiepe commercie. Misschien vond ik het juist daarom zo leuk, dat Jonne uitgerekend voor een Spidermanpak koos. Ik zei dus ‘ja’.
De volgende twee dagen liep Jonne erbij als Spiderman en wilde ze alleen maar worden aangesproken met ‘Spiderman’, waarvan ik al snel ‘Spidey’ maakte.
‘Ik ben heel sterk en ik kan heel goed klimmen en ik heb hele grote borsten!’ riep ze naar iedereen die het horen wilde.
Melle genoot zichtbaar van Jonnes nieuwe passie. Hij kwam thuis met een roze T-shirt voor Jonne, met een afbeelding van Spiderman en de tekst: ‘I love Spidey’. Ook keek hij een paar afleveringen van Spiderman uit 1967 met haar, waarbij hij uitlegde dat Spiderman geen boef is, maar iemand die mensen in nood helpt. En dat hij geen borsten heeft, maar één borst.
Haar pak trok ze niet meer uit. Ik liet haar maar. Ook in het pannenkoekenrestaurant, waar zes meisjes met hun ouders kwamen spelen.
‘Is dat een meisje?’ vroeg er een.
‘Ja hoor,’ zei Jonne, en toen ze haar niet geloofden, trok ze haar spierballenborst naar beneden en haar masker af. Onder dat stoere, sterke pak, bleek een meisje te zitten in een roze T-shirt. Mijn enige, echte Spiderman (v)!
