‘Het eten en de bedden zijn goed.’ Deze tekst ontvang ik, jaar in jaar uit, op vakantiekaarten die Oma B. (88 jaar) me stuurt. De tekst is altijd hetzelfde; het enige wat verandert, is de voorkant van de kaart. Het ene jaar prijkt er een idyllisch hotelletje in de bossen op, het jaar erna in Süddeutsche klederdracht gehulde, bierdrinkende mannen en vrouwen. Mij interesseert de tekst op de achterkant van een vakantiekaart meer, maar die is bij oma weinig verrassend. Ik heb wel eens in mijn vuistje gelachen om oma’s vakantieprioriteiten, maar sinds de afgelopen weken weet ik wel beter.
Portugal is een prachtig land, maar een hel voor vegetariërs – als het gaat om eten althans. Na drie gesloten vegetarische restaurants (geen klandizie), een week lang omelet en groentesoep waarvan de Unox rookworstgeur je al van verre tegemoet komt, besloten we in dit land van vlees en vis voortaan zelf te koken. Samen met Erik en Madelief, die ook voornamelijk vegetarisch eten, besloten we na het huwelijk van Melles broer op zoek te gaan naar een hostel. Daar slaap je goedkoop, ontmoet je nog eens interessante mensen en kun je je eigen maal bereiden. Helaas is Portugal ook niet echt een land van rolstoelgebruikers; er bleek in Porto geen hostel zonder enorme toegangstrap te zijn. Het enige alternatief was een prijzig hotel, waar je niet zelf kunt koken. Zo kwamen we op het idee van een camping – zouden ze daar geen huisjes verhuren?
Een bebaarde werknemer van de plaatselijke Tourist Information wist ons te vertellen dat er twintig kilometer ten noorden van Porto zo’n camping is. Ze hadden dit jaar zelfs een aangepaste bungalow gekregen – of zouden er binnenkort een krijgen. Na wat heen en weer bellen bleek er nog een huisje beschikbaar te zijn. In hoeverre het toegankelijk was, werd ons niet helemaal duidelijk, maar even kijken kon geen kwaad. Eenmaal op de camping bleek het toegankelijke huisje nog niet af, maar er werd aan gewerkt, vertelde de eigenaar trots. Maar zijn collega op de volgende camping, weer twintig kilometer verderop, had al wel zo’n bungalow. Hij belde. Het huisje was de hele maand juli nog beschikbaar.
Nu zitten we hier dan, met z’n tweeën op een Portugese camping. Een prachtige oprijvlonder verschaft ons toegang tot de ruime veranda met glazen schuifdeur. Ook binnen is er ruimte genoeg voor een rolstoelgebruiker met maximaal vijf reisgenoten: er staat een tweepersoonsbed, een stapelbed en slaapbank. Bovendien zijn het aanrecht en de wastafel onderrijdbaar, heeft de wc aan beide zijkanten vrije ruimte en hangt er een douchestoel in een douchebak zonder drempel. De schuifdeuren druk je met één vinger open en dicht. Ik ben normaal niet van de vakantiehuisjes en ik heb dus geen idee of dit normale aanpassingen zijn, maar ik moet zeggen: ik ben onder de indruk. Dat de camping toevallig ook nog aan zee ligt en dat er in een straal van veertig kilometer tenminste drie toeristische hoogtepunten te vinden zijn, is mooi meegenomen. Evenals de prijs, die lager is dan die van een muffige en veel te krappe aangepaste kamer in een Etap- of Ibis-hotel.
Wij zijn duidelijk de eerste gebruikers van dit spliksplinternieuwe huisje. Alles glimt nog, de tweepitskookplaat begint zachtjes te walmen zodra je hem gebruikt en de prijsstickers zitten nog onder de pannen. De koelkast is leeg, het servies en bestek zijn compleet. Hier kunnen we heel wat sopas Portuguêsas maken – zonder varkensaroma. Het enige nadeel van dit huisje is het matras op het nog nooit beslapen bed. Na de eerste nacht ontwaakten zowel Melle als ik met een stijve kont en onderrug – ondanks mijn superzachte oplegmatras. Gelukkig werd dit probleem snel verholpen. Diezelfde ochtend nog verruilden de schoonmaaksters ons matras met dat uit een ander huisje. Sindsdien slapen wij als rozen.
Redenen genoeg om mijn oma eens een vakantiekaart terug te sturen:
‘Lieve Oma,
Het eten en de bedden zijn goed (we koken zelf).
Groeten,
Hannie en Melle’