Politiek voor iedereen

Sinds enkele weken voer ook ik actief campagne voor de Tweede Kamer-verkiezingen. Niet alleen op Twitter, in de kroeg en op verjaardagsfeestjes, maar ook tijdens bijeenkomsten over (bezuinigingen in de) zorg. Ik ben namelijk – na Jolande Sap – de eerste kandidaat op de lijst van GroenLinks met zorg in haar portefeuille.

Campagne voeren blijkt een zeer diverse bezigheid. Zo heb ik gedineerd in het Kurhaus tijdens de oprichting van het Health Care Platform Nederland (HCPN) (zie foto, afkomstig van de site), waar mijn tafelgenoten managers uit de zorg waren, farmaceuten en mede-politici. Niet alleen moet je verhaal op zo'n plek gestructureerd en goed onderbouwd zijn, ook kun je scherpe vragen en reacties van je collega's uit de andere politieke partijen verwachten. Ik ging dus goed voorbereid (en enigszins zenuwachtig) naar dit eerste politieke optreden toe.

Deze week stonden er twee totaal andere bijeenkomsten op het programma. Op dinsdag nam ik deel aan een politiek forum dat werd georganiseerd door de Centrale Cliëntenraad van de Gemiva-SVG Groep in Leefgemeenschap Swetterhage te Zoeterwoude. In de zaal zat een totaal ander publiek dan bij het HCPN, namelijk een aantal bewoners van de leefgemeenschap en – in grotere getale - hun ouders en verzorgers. Mensen voor wie zorg van hun kind essentieel is. Mensen die aan den lijve ondervinden wat bijvoorbeeld de invoering van zorgzwaartepakketten voor gevolgen heeft. Dit uitte zich in soms emotioneel geladen vragen en opmerkingen aan de (potentiële) Kamerleden. 

Hoogtepunt van de campagne tot nog toe was voor mij het politieke café dat zorginstelling Steinmetz | De Compaan afgelopen woensdag organiseerde voor 60 cliënten met een verstandelijke beperking. Niet alleen werd er - door middel van een filmpje met bekende politici – uitgelegd wat de Tweede Kamerverkiezingen zijn en waarom ook mensen met een verstandelijke beperking hun stem moeten laten horen, ook kregen de cliënten de kans om vragen te stellen aan ons, de politici. Het gesprek werd geleid door Johan Overdevest (TV-West).  

Op een rijtje zaten we: Renske Leijten (SP), Kees Verhoeven (D66), Anouchka van Miltenburg (VVD), Roos Vermeij (PvdA), Margreeth Smilde (CDA) en ik. In vijf minuten moesten we iets vertellen over ons verkiezingsprogramma. Maar hoe doe je dat als je publiek niet uit de voeten kan met termen als 'hypotheekrenteaftrek', 'duurzaamheid' en 'solidariteit'? De oplossing is simpel, maar niet eenvoudig: pas je taal aan aan de doelgroep, maar houd je bij je politieke uitgangspunten.

En zo hoorde ik mezelf vertellen dat GroenLinks graag bomen om ons heen wil houden, zodat we gewoon een wandelingetje kunnen maken, en dat we dus niet heel Nederland vol snelwegen willen. Ik vertelde ook dat wij graag willen dat mensen die in Steinmetz wonen, geld overhouden om af en toe een terrasje te pikken of naar de film te gaan.

Toen was het de beurt aan de cliënten, die ons vragen mochten stellen. Wie denkt dat mensen met verstandelijke handicaps geen politieke interesse hebben, heeft het mis. De vragen die ons werden gesteld, waren buitengewoon relevant:

• Waarom is alles zo duur geworden?
• Hoe moet ik straks reizen met de OV Chipkaart? Ik hoefde tot nu toe alleen mijn abonnement te laten zien en nu weet ik niet meer wat ik moet doen.
• Ik werk op een activiteitencentrum en doe precies hetzelfde werk als iemand die in de sociale werkvoorziening werkt. Waarom krijgt hij een salaris en ik een uitkering?
• Mensen moeten straks misschien werken tot hun 67e. Hoe moet het dan met mensen die niet kunnen werken omdat ze een beperking hebben?

De vragen waren helder, onze antwoorden moesten dat ook zijn. De ene partij slaagde hier beter in dan de andere, maar Johan Overdevest vervulde zijn rol als gespreksleider uitstekend door onze antwoorden te chargeren en op scherp te zetten: "Dus Kees van D66 gaat ervoor zorgen dat jij straks salaris krijgt voor je werk op het activiteitencentrum," of "Roos, wat bedoel je nou precies? Zeg gewoon 'ja' of 'nee'."

Ik ben er trots op dat ik de visie van GroenLinks mag verkondigen. Dat ik vol overtuiging kan zeggen dat wij meer in zorg investeren dan wij erop bezuinigen. Dat mensen als het aan ons ligt, echt de regie over hun leven krijgen en volop kunnen participeren aan alle aspecten van de samenleving. Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Ik geloof in ons programma. Als genoeg anderen dat ook doen, kunnen wij ervoor zorgen dat ons zorgstelsel niet verschraalt.