Wie is Hann? Die vraag kan ik zelf het beste beantwoorden, daar kom ik steeds meer achter. Aanleiding is een portret dat deze week over mij werd geschreven voor het GroenLinks-magazine en de foto’s die bij het artikel zijn gemaakt.
De journaliste die het interview afnam, was ontzettend aardig. We hadden bovendien wel wat gemeen door onze vrouwenstudiesachtergrond en ons vrijwilligerswerk voor LOVER: tijdschrift over feminisme, cultuur en wetenschap. We kenden elkaar niet, maar het klikte. Vandaag belandde het interview in mijn mailbox. Het is een leuk artikel geworden; er staat inhoudelijk in wat ik vind en heb gezegd. Toch herken ik mezelf er niet echt in. Ik kom enthousiast over, gepassioneerd, maar ook een beetje… tja, hoe zal ik het noemen? Onrealistisch, kinderlijk? Daarom heb ik een paar uitspraken aangepast, zodat ze net iets meer Hann worden.
Met fotografie ligt dat wat lastiger. Voor het artikel moest ik ook worden vastgelegd op de gevoelige plaat. Nu sta ik liever achter een camera dan ervoor, maar daarmee kom je niet ver: GroenLinks wilde geen zelfportret – de foto’s moesten volgens een bepaalde formule genomen worden. Ik moest er dus toch aan geloven. Na twee minuten zei de fotograaf: “Als ik hier binnen kom, springen al die hulpmiddelen gelijk in het oog.” Een fotograaf probeert een beeld van je te vormen en dat beeld wil hij herscheppen. Leuk werk. Maar wat als de fotograaf een ander beeld van jou heeft dan jij zelf?
Voor mij zijn mijn rolstoel en tillift ‘slechts’ hulpmiddelen, die mij vervoeren – over straat of naar het toilet. Ze zijn niet mij, ik ben geen rolstoeler, maar een persoon (die zich verplaatst in een rolstoel). Als ík iemand in een rolstoel portretteer, neem ik een foto van de persoon, niet van zijn of haar rolstoel. Mijn fotograaf wilde dat wel. Nu ging het artikel over de Wajong, dus ik snapte zijn standpunt. Het is bovendien goed voor de beeldvorming om te laten zien dat mensen in een rolstoel mooie mensen kunnen zijn: intelligente, kritische en zelfbewuste mensen. De foto’s zijn best aardig geworden, maar ze zijn ook niet echt Hann.
Wie is Hann dan wel? Ha! Daar bewijst mijn weblog me weer een grote dienst! Ik ben dit. Kijk maar. Lees maar.
ooit leerde ik dat een geweldige strategie om het debat is om te benoemen waar je het niet over wilt hebben. Zo breng je het onder de aandacht, Onder dat dit te nadrukkelijk gebeurt. Leuk om in je interview te lezen hoe jij die ’techniek’ toepaste: zo wordt maar weer eens subtiel benadrukt hoe moeilijk het is om je voor dit soort doelen in te zetten, terwijl je eigenlijk vooral met andere dingen wilt doen. Leuk artikel trouwens en goed te zien dat je zulke ambities in de politiek hebt. Leuk!