Sinds een maand of wat heb ik nieuwe bovenburen. Toen ze er net woonden, liepen we elkaar tegen het lijf voor mijn voordeur. Een pasgetrouwd stel dat diezelfde week nog op huwelijksreis zou vertrekken.
"Komen jullie daarna gezellig een keer op de koffie?" vroeg ik. Dat vonden ze een strak plan.
Helaas liep het anders. Sinds ze terug zijn van hun witte broodsweken, schelden ze elkaar ongeveer vijf keer per week de huid vol, wat gevolgd wordt door het geluid van verwoed klikkende hakken, dichtslaande deuren en het piepend optrekken van hun auto, die steevast pal voor mijn voordeur op de stoep geparkeerd staat. Sinds een paar maanden vind ik bovendien van alles in mijn tuin wat ik er niet heb achtergelaten: walmende sigarettenpeuken, doorgescheurde aanmaningen en huisafval. Voor het huis liggen milkshakebekers, bakjes van de afhaalchinees en de inhoud van een geleegde asbak uit de auto. In mijn groenbak vind ik plastic zakken met afval. Feestjes die rond 22.30 uur beginnen met harde muziek komen regelmatig voor.
Vragen of het anders kan had geen effect, evenmin als een herhaalde uitnodiging om op de koffie te komen. I’ve you don’t beat them, love them. Maar mijn buren hebben geen behoefte aan sociale omgang met hun benedenbuur.
Dit soort dingen komt vaker voor. In veel wijken weten mensen niet eens wie hun buren zijn. Daarom hebben we met VisieNL iets bedacht: vorkje prikken bij de buren. Je nodigt je buren uit om bij je te komen eten en je kookt iets lekkers voor hen, of het nou kosher, halal of vegetarisch moet zijn. Vervolgens vraag je de gasten of zij op hun beurt zo’n avond willen organiseren voor andere buren. Zo leer je al je buren binnen no time kennen! Natuurlijk moet je wel iets te bespreken hebben op zo’n avond. Daar hebben we ook iets op bedacht: een kaartspel met vragen en opdrachten om je buren beter te leren kennen. Voor als het gesprek doodslaat.
Ons initiatief is niet geheel uniek. Op televisie heb je bijvoorbeeld het programma Eten bij de Buren. Een islamitisch gezin en een niet-islamitisch gezin gaan met elkaar aan tafel. In het Van Abbemuseum vond ik een receptenboek van mensen met verschillende culturele achtergronden die samen nieuwe recepten bedachten. In elk recept kwam iets terug van beide culturen, bijvoorbeeld stampot hutspot met bami (o.i.d.). En op het internet bestaan fora waarop buurtbewoners een afspraak kunnen maken om met elkaar te eten.
Vaak richten dergelijke initiatieven zich op mensen met verschillende culturele of religieuze achtergronden, terwijl ook oer-Hollandse mensen zonder geloof natuurlijk ook nauwelijks weten wie er bij hen in de straat woont. Ons Vorkje prikken bij de buren is dus niet specifiek gericht op Marokkanen, Nederlanders of Chinezen, maar gewoon op mensen zoals jij en ik.
"Hann, als jij nu eens het goede voorbeeld geeft? Kun je gelijk een verslagje schrijven voor onze website."
"Ehh, ik wacht wel tot we in Amsterdam wonen." Ook idealisme kent zijn grenzen.
Nou, ik zou zo zeggen dat je het goede voorbeeld allang gegeven hebt. Dat mensen er vervolgens niks van willen weten, doet natuurlijk niets af aan jouw initiatief. Ik ben benieuwd naar je verhalen naar vorkjes prikken in Amsterdam, ik hoop voor jullie dat je het daar beter treft.
Eerlijk gezegd heb ik nog geen van mijn buren uitgenodigd voor een en ander, maar ik ken ze wel ( bijna ) allemaal van naam. Wat dat betreft woon is het toch maar leuk wonen in zo’n Vogelaarwijk !
IJburg schijnt erop gebouwd te zijn dat je veel contact hebt met andere buurtbewoners; overal zijn hofjes, speelplaatsen en parkjes. Ben benieuwd of het werkt!
Wat een prachtig stukje! Ik zou niet eens weten hoeveel personen naast mij wonen. Sinds vanochtend staat er een ooievaar op het balkon van de buren, misschien dat dit een mooie aanleiding is om voor het eerst in bijna 2 jaar een kaartje bij hen door de bus te doen. Eigenlijk vind ik het ook niet erg dat ik mijn buren, en zelfs mijn huisgenoten, nauwelijks ken. Na een hele dag school, verenigingen, en ander ‘sociaal’ bezig zijn vind ik het ook heerlijk om ’s avonds in alle rust alleen te zijn.
Ik vind het altijd prachtig om je weblog te lezen, en het zet me vaak aan het denken. Dank je wel!