Gisteren trouwde mijn jeugdvriendin Annemieke. Hoewel ik haar sinds haar vorige bruiloft niet meer had gezien, wilde ik er wel graag bij zijn. Een boezemvriendin blijft een boezemvriendin, hoe weinig je haar ook ziet.
Annemieke woont in Assen en gaf haar feest in Paterswolde. Het feest begon om 21.00 uur en zou tot 2.30 uur duren; geen tijdstip om nog terug te gaan naar Amsterdam. Mijn ouders verblijven momenteel in het schone Drentse dorpje Amen, waar ze vrienden helpen met het bedekken van hun rieten dak. Bij mijn ouders logeren is echter geen optie, want zij wonen in een geweldige, maar superkrappe camper – niet bepaald Hann-proof. De oude boerderij van hun vrienden met losse, ongelijkvloerse delen en wiebelende trapjes was evenmin een optie.
"Je kunt wel in de schaapskooi slapen," opperde mijn moeder vorige week aan de telefoon. Ik twijfelde. "Staan daar ook schapen?" Dat bleek niet het geval; de schuur heette alleen maar zo vanwege zijn auhentieke opzet. Ze konden er wel een matras neerleggen en een stroomdraad was ook zo gelegd.
En dus ging ik op pad, met in de auto mijn toilettas, porta potti (een chemisch toilet), oplegmatras, dekbed en kussens, acculader en medicijnapparaat. Toen ik aankwam, stonden de grote schuurduren al wijd open. In de kooi stond een bed op klossen en een teil water met een washandje en een handdoek. Verder hing er een peertje aan een stroomdraad, die met een flauw schijnsel ongeveer een kwart van de ruimte belichtte. In de hoek stond een hondenmand met wat stro. Het rook er naar pasgezaagd hout.
De bruiloft was indrukwekkend en erg gezellig, maar rond 00.30 uur verlangde ik naar mijn bed. We keerden terug naar de schaapskooi, waar ik mij, warm onder de wol, nestelde in de geur van pasgezaagd hout. Ik hoefde niet eens schaapjes te tellen voor ik in een diepe slaap viel…