Ik was zeven toen ik blokfluit ging spelen. Op school wilde ik altijd de beste zijn, en dus speelde ik dag in dag uit, zodat ik elke week weer met kop en schouders boven mijn klasgenoten zou uitsteken. Mijn ouders vonden het maar niets, zoveel gepiep in huis: "kattegejank". De deur tussen de woonkamer en de slaapkamer, waar ik mijn nieuwe hobby minstens twee uur per dag uitoefende, bleef dan ook angstvallig dicht. Maar al gauw werd ik beter. Mijn eindeloze oefeningen hadden resultaat. Ik mocht zelfs in de woonkamer spelen.
Blokfluit is een mooi instrument, bovendien heb je ze in allerlei soorten in maten. Toen ik weinig meer bijleerde op de sopraan, verraste ik mijn blokfluitleraar door stiekem de altpartij in te studeren op een oude plastic altblokfluit van mijn vader. "Vandaag speel ik de alt en jij de sopraan." Ik deed het zonder aarzeling en foutloos.
Toch is ook mijn interesse in blokfluit eindig gebleken. Toen ik het huis uit ging, kocht ik nog een dure hardhouten fluit, net over de grens in Duitsland. Maar ik had geen leraar meer en bovendien bleek het studentenleven veel te leuk om twee of drie uur per dag blokfluit te spelen. Ik stopte ermee, nog voor de fluit goed ingespeeld was. Dit heb ik altijd pijnlijk gevonden. Af en toe haal ik die mooie, zwartglanzende fluit weer eens uit de kast, maar echt gelukkig word ik er niet meer van. Niet zoals vroeger, toen alle holtes in mijn hoofd begonnen te trillen zodra ik de fluit aan mijn lippen zette.
Lang heb ik uitgekeken naar een ander instrument. Blazen leek voor mij de enige optie, omdat ik te weinig spierkracht (en sinds kort ook een gebrek aan motoriek) heb om snaarinstrumenten te bespelen. Totdat ik op Jackies een prachtig stuk las van Siroun over de Erhu, een soort Chinese viool:
Het is een geweldig intiem instrument. Ook omdat je het zo dicht bij je kunt houden, als een kindje op schoot. Ik speel vaak terwijl ik met mijn hoofd heerlijk tegen de hals van de erhu leun. Het pure geluid van strijken kan ook veel gevoel opwekken, het is echt ontspannend.
Ik raakte in contact met Siroun we spraken iets af, zodat ik haar Erhu eens kon zien. Heel even heb ik de Erhu toen op schoot genomen en ja, het klikte. Vrijwel direct na onze afspraak bestelde ik er een in Singapore.
Eerst moest hij door de douane. Zo kwamen er invoerrechten bij, maar erger nog: ook een riskante controle (Is slangeleer in Nederland niet verboden? Misschien wordt hij wel teruggestuurd naar Singapore. Of vernietigd!). Maar vandaag streek hij neer voor mijn deur en sloot hij zich onmiddellijk in mijn armen.
En nu begint het opnieuw: piep, kras, au (mijn oren). Een paar mooie klanken. Piep, kras. Au? Gelukkig heb ik ooit blokfluit gespeeld, en weet ik dat het vanzelf goed komt. Gewoon twee uur per dag oefenen.
Wil je eens een Erhu horen? Luister dan naar dit fragment. Voorlopig bespaar ik je nog even het geluid dat ik uit het instrument weet te wringen. :-)