Met mijn middelbare schoolvriendin Peet loop ik over het Damrak. Er is kermis. Overal lopen ouders met kinderen. Een klein meisje met roze Hello Kitty-schoentjes begint te jammeren om een ijsje. Haar moeder wil er niets van weten, maar na drie keer ‘nee’ zet het meisje het op een krijsen. Dan zwicht de moeder; ze loopt met het kind naar de ijskraam en bestelt een softijsje met aardbeiensmaak. Het krijsen stopt direct.
"Zo zou IK dat dus nooit doen," zegt Peet resoluut, "Ik ben heel consequent in dat soort dingen. Ik hoop dat al mijn vrienden veel kinderen krijgen."
Vragend kijk ik haar aan.
"Zelf wil ik ze niet, ik moet er niet aan denken. Maar als jullie er nou veel krijgen, kan ik wel alle leuke dingen met ze doen."
Prima plan, vind ik. Peet moet gewoon peettante worden. "Ja!" roept Peet enthousiast, "Dat zei ik ook al tegen mijn zus. Het zit in mijn naam. Tante Peet wordt automatisch ‘peettante’. Maar niets, hoor. En dat terwijl ik een geboren moeder ben!" Er klinkt verontwaardiging door in haar stem.
Peet een geboren moeder? Daar moet ik even over nadenken. "Hoezo dat?"
"Nou, ik heb twee keer opgepast. De eerste keer was een makkie. Het was mijn buurjongentje van vier, en die was bang in het donker. Normaal kwam hij elk uur wel drie keer naar beneden omdat hij dacht dat er een spook in zijn kamer zat. Maar hij was verliefd op me, en hij durfde dus niet toe te geven dat hij bang was. Dat arme kind; hij heeft de hele avond liggen rillen in zijn bedje!" Ze lacht er hartelijk om.
"En de tweede keer?"
"Ik had een baan geregeld voor een vriendin, maar die wilde ineens niet meer omdat ze geen oppas kon krijgen. Al die moeite voor niks, zonde gewoon. Dus ik zeg: ‘Ok, ik doe het wel.’ En nou bleek dat kind een enorme huilbaby. Dus ik speelde een beetje met haar, en zodra ze maar een kik gaf, legde ik haar in bed. Geen last meer van gehad, de hele dag niet."
"Dus jij bent een geboren moeder?"
"Absoluut. Ik heb alleen geen moederinstinct."