Autoloos gefrustreerd

Dat het leven zonder auto een stuk complexer is dan wanneer je wel een vierwieler voor je deur hebt staan, zal iedereen beamen. Dan hebben we het niet over milieuvriendelijkheid, je laptop kunnen uitklappen of die heerlijke snacks die je op het station kunt verorberen, maar over tijdsefficiency. Als je rolstoelgebonden bent, mag je deze toch al niet onbelangrijke factor vermenigvuldigen met honderd.

Mijn auto staat sinds ruim twee dagen bij de garage. Normaal ben ik hem een dag kwijt voor een grote beurt, maar deze keer moest ook de distributieriem worden vervangen. Dit zou de garage twee hele dagen kosten, vertelde de planner mij een maand geleden aan de telefoon. En dus liet ik mijn auto dinsdagmiddag naar de garage brengen, met de afspraak dat hij donderdag aan het einde van de dag klaar zou zijn.

De reis van mijn werk naar huis, waar ik normaal zo’n anderhalf uur over doe, kostte me bijna twee-en-een-half uur. De intercity bleek niet rolstoeltoegankelijk, de aansluiting sloot niet aan en van Amsterdam CS is nog twintig minuten naar mijn huis. Bovendien regende het en had ik geen jas bij me. Brak was ik. Zo’n werkdag nooit weer.

En dus werkte ik gisteren thuis. Vandaag nam ik vrij; kon ik me mooi even voorbereiden op een lang weekend Maastricht. Tot vandaag 16.15 uur, toen de telefoon ging. "Ik heb slecht nieuws," viel de monteur maar gelijk met de deur in huis, "we gaan het niet redden met uw auto."
"Maar ik heb hem morgenochtend om acht uur nodig. Ik ga een lang weekend naar Maastricht."
"Sorry, dit is overmacht, ik krijg net pas het onderdeel voor de distributieriem binnen."

1. Al vier weken weet de garage dat dit onderdeel nodig is;
2. De garage verstrekt geen rolstoelaangepaste leenauto’s;
3. Ik heb mijn auto een halve dag eerder gebracht dan afgesproken;
4. Een aangepaste auto huren op deze termijn zou lastig kunnen worden;
5. Ze bellen me pas anderhalf uur voor sluitingstijd, terwijl ik vanmorgen nog heb gebeld om te vragen hoe laat mijn hulp de auto zou kunnen ophalen;
6. Afspraak = afspraak.

"Ik kan niet zonder, dus zult u voor een oplossing moeten zorgen."
"Nou, ik weet niet of dat lukt mevrouw, maar ik bel u straks even terug. In het ergste geval werken we er mogenochtend een uurtje aan verder."

Ik merk hoe frustrerend ik het vind om afhankelijk te zijn van zo’n mannetje. Het liefst zou ik boos worden en roepen dat ze dan maar doorwerken tot mijn auto klaar is, maar als je iets gedaan wilt krijgen, word je niet boos. Dan blijf je vriendelijk in de hoop dat ze iets harder voor je lopen. Maar duidelijk zijn mag wel: ik heb de auto nodig, dus jullie zorgen voor een oplossing.

Ze kunnen bijvoorbeeld een huurauto voor me betalen. Ik bel alvast de twee Amsterdamse autoverhuurbedrijven met een rolstoeltoegankelijke auto in het assortiment. De een heeft de auto niet meer ("liep niet"), de ander heeft er pas zaterdag een tot zijn beschikking. Ik zie mezelf niet weer treinen, zeker niet met een matras, acculader en een tas vol medicatie.

Een uur later belt dezelfde monteur weer. "Ik heb goed nieuws. U kunt de auto nu laten ophalen. Het moet wel snel, want we sluiten over een half uur." Ik roep m’n hulp bij haar handwas vandaan: "Lot, werk aan de winkel!"