Jonne Rebecca

Het is zondagavond 20.45 uur, tijd om naar bed te gaan. De avonden ervoor heb ik steeds wat voorweeën gehad en we moeten goed uitgerust zijn voor een eventuele bevalling. Ik lig nog geen vijf minuten, of het patroon van de voorgaande avonden herhaalt zich; ik voel lichte kramp in mijn onderbuik. Niks aan de hand.

In de boekjes lees je dat vrouwen minstens zes uur krom liggen van de pijn voor de verloskundige komt, en dan blijken ze pas twee centimeter ontsluiting te hebben. Die verloskundige vertrekt dan vrolijk weer en komt pas terug als de vrouw in kwestie niet meer weet waar ze het zoeken moet. Wij krijgen geen verloskundige over de vloer, want ik zal in het ziekenhuis bevallen. Als de bevalling zich aandient, moeten wij met de auto van Amsterdam naar Utrecht. Al maandenlang zie ik rampscenario’s voor me van weeën in de maandagochtendspits. Wat dan, in hemelsnaam?

We kijken het 8-uurjournaal op Uitzending gemist. De weeën komen nu met enige regelmaat, maar niet vaker dan eens per zeven minuten – net als de avonden ervoor. Naast de maandagochtendspits is er nog een rampscenario: een 30-uur durende bevalling in een koud ziekenhuiskamertje, waar het bed te hard is en de wc te krap. We moeten daar vooral niet naartoe met vals alarm! Daarom proberen we na het 8-uurjournaal de slaap te vatten. Tevergeefs. Telkens word ik wakker van een kramp in mijn buik.

Als om 22.30 uur de weeën wat heftiger worden (ze komen nu bovendien elke vier minuten), bellen we toch maar even met de verloskamer.
"Langskomen," vinden ze daar.
Ik besluit nog even naar het toilet te gaan voor we vertrekken. Tijdens het plassen hoor ik een harde knal, gevolgd door een enorme plons. “De vliezen zijn gebroken!” Nu begint de bevalling toch wel érg dichtbij te komen.

Dan ontdekken we een plasje bloed. Help. Bloed. Hoort dat? De ene wee volgt de andere op. Weer bel ik het ziekenhuis. “Bloed, kan dat kwaad voor het kindje?”
“Mevrouw, zullen we een ambulance sturen?” Ik wil geen ambulance, dan ben ik niet op tijd. Mijn rolstoel moet mee, en Melle, en alle spullen.
“Nee. We komen met onze eigen auto. Ik wil alleen maar weten of bloed kwaad kan.”
“Op zich niet hoor, maar hoe vaak heeft u weeën?”
“Elke twee tot vijf minuten.”

Er komt weer een op. Praten lukt niet meer dus geef ik Melle de verloskamer. “Nee, mijn vrouw wil echt in onze eigen auto gaan. Wij komen er nu aan.” Melle zet me in mijn rolstoel en sleept me mee naar de auto.

Eenmaal de straat uit zie ik wonderlijk veel lichtjes. Lantaarnpalen, verkeerslichten, andere auto’s. Ik grijp het zachte oplegmatras en knijp erin, gepaard met een enorme schreeuw.
“Toe nou jong,” hoor ik Melle tegen de voor ons rijdende auto mompelen. Het is een Duitser en hij kent de weg denk ik niet. Ik begin te puffen. Ik kreun en vloek twee keer. Dan schreeuw ik het uit. Zijn we al bij de snelweg?

Melle zet zijn voet stevig op het gaspedaal. Rond Hilversum wordt de pijn minder en krijg ik verschrikkelijke drang om te persen. Ik kan het niet tegenhouden, het houdt niet meer op. Ik puf, maar mijn lichaam neemt het over – ik pers. Is dit nou dat gevoel van die enorme basketbal die je moet uitpoepen?
“Ik voel het hoofdje al!” roep ik van achteruit de auto. We rijden langs Hollandsche Rading, Maartensdijk. Groenekan.
“Nog vijf minuten schat, even volhouden!” Ik zie de lichtjes langs de snelweg – en ik pers.

Eindelijk: de parkeerplaats van het WKZ. Al het andere gaat langs me heen. De pijn heeft plaatsgemaakt voor één lange persbeweging.
“Ik moet liggen, ik moet liggen!”
Melle laadt me uit en rent naar de lift.
“Leg me op zo’n brancard!”
“Niks ervan.” Hij stapt de lift in en ik volg hem.
“Ik voel haar al, ze komt eruit!” roep ik door de gangen.

Op de verloskamer staat alles klaar: mijn tillift, de verlostafel met mijn matras erop… Er zijn ook mensen.
“Ik moet LIGGEN!!” brul ik uit. Geen seconde te verliezen. Melle tilt me op en legt me op de verlostafel. Hij rolt me op mijn zij en trekt mijn broek met een ruk naar beneden.

De gynaecoloog gaat achter me staan en tilt mijn been op. “Eh… ik zie het hoofdje al!” Hoor ik verbazing in haar stem? Paniek? Dan schakelt ze, razendsnel. Deze vrouw weet waar we staan: “Het gaat heel goed,” zegt ze rustig, “pers maar.” Melle kijkt, lacht en knijpt in mijn hand. Mijn lijf heeft het overgenomen van mijn hersens; het doet precies wat nodig is. De gynaecoloog hoeft alleen haar hand eronder te houden. Na drie keer persen is ze er: onze prachtige dochter.

Ze heet Jonne Rebecca.

17 antwoorden op “Jonne Rebecca”

  1. Nogmaals super gefeliciteerd, prachtige ouders. Ik was zo blij dat het zo goed gegaan was! Je hebt het maar mooi gedaan, Hann! Ik ben supertrots op jou en op jullie!

    Dikke dikke knufffel. Ik hoop haar gauw te kunnen bewonderen. In de vakantie wellicht?
    XXXX

  2. Hoi Melle en Hann,

    Van harte met de geboorte van jullie Dochter!
    Wat knap dat je natuurlijk bent bevallen Hann!
    Geniet ervan.

    Marloes

  3. Hoi Hann en Melle,

    Nogmaals gefeliciteerd met Jonne. Wat heb je de bevalling mooi beschreven, Hann.

    Groetjes,

    Fieke

  4. Hallo Hann en Melle,
    Fantastisch voor jullie, wij feliciteren jullie met jullie dochter Jonne Rebecca.
    Groetjes van de adl in Nieuwegein

  5. Jemig wat een spannende bevalling! haha!! Heerlijk dat het zo snel ging..! Maar je had ook geen minuut langer in de file moeten staan denk ik?

  6. Van harte gefeliciteerd met de geboorte van Jonne Rebecca. Heel veel liefde, geluk en gezondheid;) xxx Yolanda xxx

  7. Heeej Hann en Melle natuurlijk!

    Gefeliciteerd met jullie dochter! Jonne: wat een prachtige naam. En wat een bevalling. Geniet ervan!

    Groetjes,

  8. Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter (mooie namen!)

    Groetjes, Hanneke

  9. Gefeliciteerd met jullie dochter Jonne Rebecca… PRachtige zeg…
    Wens je heel veel sterkte met herstel en geniet lekker van de kleine meid.

    Tevens wens ik jullie prachtige feestdagen toe.
    Groetjes Bianca

  10. Beste Hann en Mel,

    Ontzettend gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter!

    Geniet er van!

    groet,

    krista Reinders
    Achmea Rechtsbijstand

  11. Beste Hann en Melle,
    Van harte gefeliciteerd met jullie dochter! Wat een prachtig wonder. Wij hebben je ouders gesproken tijdens het VSN weekend in september Hann. Wat zullen zij het ook heerlijk vinden dat Jonne geboren is en alles goed is verlopen! Geniet, Yasmin van Cassel

  12. Hann en Melle,

    Nogmaals van harte gefeliciteerd met de geboorte van Jonne Rebecca.
    Morgen komen we jullie in levende lijve bewonderen ! Gezellig…

    Linda

  13. Ha Melle en Hann,

    Van harte gefeliciteerd met Jonne. Lieve groet,
    Aleksandra, Ali, Chenoa*, Faye, Kaya en Sayen

Laat een antwoord achter aan Krista Reinders Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *