Jonne is tien maanden. Tijd om te stoppen met de borstvoeding. Een aantal weken geleden ben ik begonnen met afbouwen; sindsdien kolf ik niet meer op mijn werk en voed ik Jonne alleen nog ’s avonds voor het slapen gaan en ’s ochtends voor het opstaan – voor de gezelligheid.
Voor Jonnes geboorte kon ik me niet voorstellen hoe het zou zijn, maar na veel inspanningen lukte het: na een dag of zes dronk Jonne een volledige voeding uit de borst. Dat hielden we negen maanden vol. Thuis, in het restaurant, bij vrienden, eigenlijk overal. Het is wonderlijk hoe makkelijk en met hoe weinig schroom ik in het openbaar heb gevoed. Ik vond het handig, gezellig en bovenal goed voor Jonne; het schijnt dat kindjes die groot worden op borstvoeding, het in allerlei opzichten beter doen. Geen haar op mijn hoofd die heeft overwogen om er vóór de zesde maand mee te stoppen. Dat het er tien zouden worden, had ik van tevoren niet verwacht.
Het was heus niet altijd makkelijk. Als ik niet oplette, kreeg ik op mijn werk te horen dat ik zo mager werd of bleek zag. Negen maanden lang heb ik gegeten als een slootgraver, en ik bleef maar afvallen. Bovendien kostte het kolven me veel tijd. Kolven is saai: op een lange werkdag zat ik twee tot drie keer een half uur in een kil hok. De tijd uit te zitten. Dat zal ik niet missen.
Wat ik wél zal missen: de kleine Jonne die zich tegen me aan nestelt en áltijd is getroost zodra ze bij me drinkt. De kleine vingers die zich verstrengelen met de mijne. Het lachen en knuffelen daarna. Maar Jonne is geen zuigeling meer. Ze eet, zelf. Ze heeft tanden en kan staan. Een dezer dagen wordt de laatste keer. Ik zal even huilen, misschien. Maar we zullen nieuwe manieren vinden om de intimiteit te delen – dat weet ik zeker.
kinderen (op)voeden is iedere dag een stukje “loslaten”….en tegelijkertijd blijf je met 100.00 draadjes verbonden…..
mooie column hann….
xx allies
Prachtig geschreven en écht een mooie foto!
Ik kom op je blog terecht via de site van VSN en kan niet anders zeggen dan dat ik vol bewondering heb gelezen over hoe jij in het leven staat. Wij hebben vijf weken geleden te horen gekregen dat onze dochter SMA type 3 heeft. Onze wereld staat even op zijn kop, maar na het lezen van je blog voelt mijn hart iets lichter en de wens op een “gewoon” leven voor onze kleine meid niet onbereikbaar. Ik hoop dat mijn dochter net zo sterk in het leven zal staan als jij. Geniet van je prachtige dochter en van je gezin!
Hoi Hann,
We hebben in het verleden wel eens eerder gemaild over SMA en zwanger worden etc. Ik heb nl. distale SMA waardoor ik in een rolstoel zit en een beperkte handfunctie heb. Men wist niet hoe het zat met de overerfelijkheid hiervan etc. en toen had ik jou gemaild, aangezien jij net had aangekondigd zwanger te zijn. Én ook om te weten hoe jij het praktisch gezien allemaal ging aanpakken. Inmiddels een jaar verder… Bij ons bleek de kans op overerving uiteindelijk te verwaarlozen en hebben we besloten er voor te gaan. Na een probleemloze zwangerschap en bevalling zijn we in augustus papa en mama geworden van een geweldige (natuurlijk :) ) dochter. We genieten zo enorm van haar. De kleine meid gaat 2 daagjes per week naar de crèche en de andere dagen is d’r papa thuis of heb ik hulp. Ik werk nog lekker 3 daagjes per week als communicatiemedewerker. Het gaat dus allemaal heel goed. Ik krijg continue complimenten van de mensen om me heen over hoe wij het allemaal doen. Heel lief bedoeld, maar waarom zouden wij het niet kunnen?! Gewoon alles goed organiseren en er voor gaan is het motto, toch? Mijn mams zei altijd: ‘Je kunt alles meis, het duurt soms alleen wat langer’. En zo is het! Hann bedankt voor al je inspirerende verhalen! Ik blijf ze lezen.