Borstvoeding is goed. Voor het kind, maar ook voor de moeder. De band tussen moeder en kind wordt versterkt – daar geloof ik in. Ik heb Ingo gevoed tot hij negen maanden was. Ook daarna is hij gefascineerd gebleven door mijn borsten. Als hij ’s ochtends even tussen ons in komt liggen of een kijkje komt nemen als ik onder de douche zit, gaat er al snel een vingertje richting mijn tepel.
“Borst!” roept hij dan blij, wat wordt opgevolgd door onze vaste uitwisseling van zinnen:
“Heeft Ingo melk uit gedronken toen Ingo nog een baby was.”
“Ja, daar heb jij melk uit gedronken. En Jonne ook.”
“Ik heb in jouw buik gewoond.”
“Ja, en toen je geboren werd, dronk je melk uit mijn borst.”
Tevreden draait hij zich om in bed, of verlaat hij de badkamer.
Onlangs ontdekte hij iets nieuws: andere vrouwen hebben ook borsten. Zodra de kans zich voordoet, grijpt hij er met beide handjes naar. Het resultaat? Giechelende, kreetjes slakende of Oooow?-roepende, wenkbrauwoptrekkende vrouwen. Gelukkig zijn het altijd bekenden bij wie hij dat doet – oma, de oppas, een vriendin of een van mijn verzorgsters. Enigszins gênant, maar geen wereldramp. Ik zeg dat hij het niet mag doen en met zijn innemende lach is iedereen het voorval alweer vergeten.
Tot ik vorige week met Ingo uit winkelen was in een kinderkledingwinkel. Daar staat een leuke helikopter, waarin hij graag speelt terwijl ik de items in de uitverkoop check. Hij liep er gelukzalig rond, maar het onvermijdelijke kwam: ik was klaar met winkelen en wilde gaan. Ingo moest terug op schoot. Slecht plan, mama; dat was niet de bedoeling.
Op zo’n moment zou ik zo graag gewoon een moeder zijn met normale benen onder haar kont. Een moeder die haar weigerende peuterpuber gewoon over haar schouder zou gooien en hem in haar bakfiets zou zetten.
“Kom je op schoot, Ingo? We gaan.”
“Nee, hoor.”
“Jawel, Ingo, ik wil naar huis.”
Hij nam niet eens de moeite zich naar me om te draaien – een simpel telraam was interessanter. De verkoopster, die zelf ook kinderen heeft en die waarschijnlijk wél zo’n moeder is die haar peuterpuber over de schouder gooit, was gelukkig bereid zich over de mijne te ontfermen. Ze bukte zich naar hem toe om hem op te pakken. Even stribbelde hij tegen en toen gebeurde het: met twee handen greep hij haar borsten vast. De vrouw slaakte een gilletje, deinsde even terug, begon toen te lachen en zette hem beslist bij mij op schoot. Bestraffend sprak ik Ingo toe, waarna ik beschaamd de winkel verliet.
Het was dringend tijd voor een goed gesprek.
“Ingo, je mag niet aan borsten van andere vrouwen komen.”
“Waarom niet?”
“Dat vinden ze niet leuk.”
“Maar ze moest lachen.”
“En toch vond ze het niet leuk. Jij bent niet haar kindje. Zij heeft eigen kindjes die melk uit haar borsten hebben gedronken.” Even was het stil. “Je mag het écht niet meer doen. Afgesproken?”
“Alleen mama’s borsten?”
“Ja, alleen mama’s borsten.”
Wanneer ga ik hem vertellen dat mama’s borsten ook niet meer mogen, en dat andere borsten opeens weer leuk zijn?