Hann van Schendel
Een klink, een vonk
de wereld die twee seconden
stilstond en wij
die begrepen wat er altijd al was
altijd (en zal bestaan)
Je keerde mij jouw vleugels toe,
leerde mij jouw taal verstaan.
Dansen zal ik,
op het ritme
van jouw stem,
de slagen van jouw zweep,
de druppels die mijn huid doen smelten.
Acht jurken heb ik klaargelegd –
dit is jouw feest.
Hann van Schendel, september 2022
Nog nooit had ik
een uil bevrijd
Wild rondfladderend
– betoverend –
werd ik overmoedig
en kortwiekte ik
speels en onomwonden
zijn essentie
Hann van Schendel, 30 mei 2022
Hier wordt gezongen, gelachen en gedanst.
Iemand hoest in zijn hand
en zegt: ‘Gaan we dat nou echt doen,
die anderhalve meter?’
Er wordt hier gezongen, gelachen en gedanst
terwijl op het terrein
Racines requiem galmt.
Hann van Schendel, 6 augustus 2020
Jouw vloeipapieren vingertoppen zijn
twee millimeter verwijderd
van mijn hongerige huid
die warm is en doorbloed
– je trekt mijn topje uit –
en toch met kippenvel
verwachtingsvol
van wat er komen gaat.
Laten wij elkaar verscheuren
als een wolf en een wolvin.
Niet om de dood
maar het verlangen.
En dan… onze sporen wissen
en opnieuw beginnen.
Hann van Schendel, 2 augustus 2020
ik omarm je
met mijn zeemeerminnenstaart
fonkelend als een amethist
in de nacht
je bent buiten westen
te pletter geslagen
tegen het rotsblok waarop
ik huil
happende vissenkoppen
de rest bezinkt
ik heb je uitgeleverd
in ruil voor
lopende benen, die snijden als messen
Walt Disney gelooft in sprookjes
maar jij, vreemdeling, jij
had beter moeten weten
ik ben zo echt
als
kauwgom onder een geboenwaste tafel
in een havenrestaurant
pas maar op:
de vis wordt oud
Hann van Schendel, 1 september 2019
weer opgesloten
in een huis
met heel normale meubels
geen maanlicht op mijn borst
dit is het einde van mijn nachtvlinderbestaan
muren om mij heen, daar
ben ik toch niet
voor geboren
in de schaduw van de maan
warm gehouden door bruinfluwelen lappen
die mij gadeslaan
en weten
hier heb jij geen machine nodig
Hann van Schendel, 17 augustus 2019
als jij op je grote schip
verdwijnt
in de diepe zee van dit bestaan
en ik <dampend>
in koele stille gronden
achterblijf
met trillende vingers
biddend tot mijn zilte zeemeermin
haar roze, wimperloze gezicht
haar armen wijd open, uitnodigend
in het luchtledige
haar kleurloze, vervilte staart
geamputeerde vrouwelijkheid
als ik hier op je wacht
kom jij dan bij me terug?
© Hann van Schendel
mei 2013
Dit gedicht is geïnspireerd op onderstaande foto, uit de tentoonstelling van Henk Wilschut in het museum Jan Cunen.
Ik wil een goudvis op een blikje plakken.
Als cadeaupapier, maar dan minder oranje.
Dansen op het strand, ’s avonds
veel te laat thuiskomen en dan ook nog dronken.
Ik wil verdrinken,
bovenkomen als een doorgezakte nacht in de film.
Uit kleine flesjes wodka drinken.
In leer poseren op een brug
in het water
verdrinken wil ik in de blauwheid van de lucht.
Onherkenbaar water drinken
wijn vergieten.
Ga je met me mee in bad?
Een gesluierde goudvis, kwetsbaar verlegen,
met een leren maskertje ronddrijvend
in mijn witte wijn.
© Hann van Schendel, 25 maart 2013
Het liefst zou hij gelukkig zijn
maar hij weet niet hoe dat moet.
Omgevlogen
(zonder herinnering).
Hoeveel tijd heb je nodig om te leren?
Lelijke dingen raken iets
dieper
dan schoonheid
Hij heeft nog één minuut
en schrijft
een gedicht.
© Hann van Schendel, 20 maart 2013
stilte dreunt het
in de kamer – verhalen over
krokodillen verhalen
indianen over – niemand
mag [pijn].
vertraag
jij gewiste mij (een slechte gewoonte)
maar kwam – terug je riep
[zacht] ik niet
je stem. ik herkende
niet gedronken tolde ik
[geluk] een sigaret tussen vingers
laten we dansen nu
– armen wijd open –
[in de kou]
© Hann van Schendel
17 januari 2012
Aan de slag. Geen lief
geen meisje, zon
ruimte voor mijn vrije geest.
Bij thuiskomst is er meloencurry.
© Hann van Schendel, juli 2010
Margarita
slangenleren laarzen, kaarsrechte lijnen op je kaken die
tegen elke regel in
niet vervagen
maar steeds strenger worden juist
doen elke man beseffen dat grenzen graag gezocht
en weer verworpen worden
om tot slot
de sprong opnieuw te wagen
© Hann van Schendel, mei 2006